រឿង ត្បូងពេជ្របាត
ក្នុងសករាជព្រះពុទ្ធ តានេនគារា ( Tanengara ) ដែលទ្រង់ត្រាស់មុនគេបង្អស់, មានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ជាមហាសេដ្ឋី ជាអ្នកមានចិត្តសោកស្ដាយពន់ពេក ដោយសារមានកូនស្រីតែមួយឈ្មោះនាង សិក្ដាកុមារី ( Sikta Kommari ) សំរាប់តវង្សត្រកូល ។
ឯបុត្រីនេះ លុះអាយុបានប្រមាណ ១៦ ឆ្នាំ មិនទៅជាមានរូបល្អនឹងមានគុណធម៌តាមធម្មតារបស់ក្មេងអាយុប៉ុណ្ណោះទេ ត្រឡប់ជាបង្ហាញចារឹកស្មូញស្មាញនឹងគំនិតច្បាស់ទៅខាងផ្លូវលោភៈនឹងកំណាញ់វិញ ។ មានថ្ងៃមួយនោះ នាងនិយាយម្នាក់ឯងដូចមានតទៅនេះថាៈ « ឪពុកម្ដាយអញ ប្រាកដជាឥតស្រឡាញ់អញបន្តិចទេ, ភោគសម្បត្តិរបស់គាត់មានច្រើនណាស់ ហើយគាត់មិនព្រមឲ្យអ្វីអញសោះ, ទំហូក៏គ្មាន គ្រឿងលំអក៏គ្មាន អ្វីបន្តិចជាប់នឹងខ្លួនក៏គ្មាន,
ចំណែកខាងពួកគូកនរបស់អញវិញ ទោះគេក្រយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គង់មានមាសនឹងពេជ្ររបស់គេដែរ, បើសិនណាគាត់ស្លាប់ទៅ អញជាស្រីគ្មានច្បាប់ទទួលមត៌កទេ ម្ល៉ោះហើយទ្រព្យរបស់គាត់ទាំងប៉ុន្មាន មុខជាចូលឃ្លាំងព្រះរាជទ្រព្យមិនខាន វៀរលែងតែរបស់ណាដែលព្រះរាជាមានព្រះទ័យមេត្តាព្រះរាជទានឲ្យមកអញវិញ, ម្ល៉េះសមអញនឹងទៅជាក្រហើយគ្មានធនធាន អស់មួយជាតិមិនខាន » ។
គំនិតទាំងនេះឯង បានក៏បង្វិលខួរក្បាលនាងឲ្យដើរជានិច្ចមិនឈប់ឈរឡើយ ។
ថ្ងៃមួយ ពេលដែលឪពុកម្ដាយនាងទៅមុជទឹកព្រែកហើយដែលពួកបាវព្រាវនៅលេងក្នុងសួនច្បារ នាងក៏ឆ្លៀតយកឱកាសនោះ ដើម្បីលួចពេជ្រមួយដុំដ៏ថ្លៃបំផុត ដែលនាងដឹងថា លាក់ក្រោមពូកលើគ្រែរបស់ឪពុកនាង ។ រួចនាងយកពេជ្រនោះទៅលាក់ក្នុងកន្លែងមួយផ្សេងដែលនាងស្គាល់តែម្នាក់ឯង ។
រីឯព្រាហ្មណ៍កាលបើលុបលាងខ្លួនហើយ ក៏ផ្លាស់ខោអាវយ៉ាងស្រួលបួលនៅមាត់ទឹក ។
ស្រាប់តែមានគំនិតគិតដល់ត្បូងពេជ្ររបស់គាត់មួយរំពេច រួចក៏សួរទៅប្រពន្ធគាត់ថាៈ តើត្បូងពេជ្រនោះនៅលើគ្រែត្រង់កន្លែងដដែលឬ ? ។ នាងភរិយាគិតឃើញ ឆ្លើយថាៈ នៅកន្លែងដដែលទេ, ប៉ុន្តែដោយពិតនោះ កាលចេញពីផ្ទះមក នាងមិនបានមើលពិនិត្យបញ្ជាក់ថែមទៀតឲ្យសព្វគ្រប់ទេ ។ ព្រាហ្មណ៍បានឮដូច្នោះក៏មានចិត្តសង្ស័យជាខ្លាំង ទើបខំស្លៀកពាក់យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ហើយរត់តម្រង់ទៅផ្ទះវិញ ។
ចំណែកកូនស្រីរបស់ព្រាហ្មណ៍ កាលណាលាក់ត្បូងពេជ្រដោយត្រឹមត្រូវរួចហើយ ក៏តាំងរៀបចំទឹកតាមទំនៀម ដើម្បីលាងជើងឪពុកម្ដាយដែលត្រឡប់មកវិញ ។
ក្នុងពេលនោះ ឪពុកនាងរត់មកដល់មុន ដោយអាការត្រដេបត្រដាបស្ទើរដាច់ខ្យល់ ។ ព្រាហ្មណ៍បានដើរតម្រង់ត្រង់ទៅកន្លែងលាក់ពេជ្រនោះដោយឥតនិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ ហើយរកមើលពេជ្រមិនឃើញ ៗ តែកន្លែងនោះទទេស្អាត ។ ព្រាហ្មណ៍ឆ្ងល់ណាស់ក៏លាន់មាត់ឡើង ហើយសួរទៅកូនស្រីរបស់ខ្លួនថាៈ « កូនសម្លាញ់ ! ក្នុងពេលដែលឪពុកកំពុងមុជទឹក តើកូនបានយកត្បូងពេជ្រក្រោមពូកឬទេ ? » ។
នាងឆ្លើយដោយអាការយ៉ាងប្រសប់ថាៈ « ទេ លោកឪពុក, ខ្ញុំមិនដឹងជាត្បូងពេជ្រនៅទីនោះផង » ។
ការទាស់ទែងក៏កើតឡើង ។ ឯម្ដាយក៏មកដល់ ហើយចូលទៅជជែកថែមទៀត រួចបន្តិចទៅក្រុមញាតិទាំងអស់ក៏នាំគ្នាដើរតាមមាត់ព្រែកទៅកាន់គ្រឹៈស្ថានរបស់លោកសុភាចារបុរសក្នុងភូមិ ដើម្បីសុំលោកបើកអង្កេតមើល ។ ប៉ុន្តែលោកសុភាចារបុរសមិនព្រមបំពេញបំណងក្រុមណាជាដាច់ខាត ដោយបានឲ្យយោបល់ថាៈ « មិនដែលមានកូនស្រីតែមួយនៅក្មេងត្រលាំង ហើយមានសុភាពរាបសាយ៉ាងនេះ ណាក៏ហ៊ានទៅលួចយកទ្រព្យរបស់ឪពុកម្ដាយឯង ដូចជាស្រីមជ្ឈិមវ័យធម្មតា, បើត្បូងវាបាត់ទៅហើយតោងតែរកឲ្យមែនទែន, » ថាហើយលោកបិទទ្វាររួចដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់លោកទៅ ។
ព្រាហ្មណ៍នឹកទោមនស្សតូចចិត្តណាស់ ក៏ទៅអំពាវនាវដល់លោកចៅហ្វាយខែត្រ, ឯលោកចៅហ្វាយខែត្រក៏ចែងយោបល់លោកដូចលោកសុភាចារបុរសទៀត ។ ព្រាហ្មណ៍ក៏រឹតតែទោមនស្សតូចចិត្តខ្លាំងឡើងហើយចង់រកយុត្តិធម៌ឲ្យឃើញ ក៏ទៅក្រាបទូលដល់ព្រះរាជាក្នុងព្រះនគរ, ឯព្រះរាជាទ្រង់ស្រឡាញ់ព្រាហ្មណ៍នេះដោយសារកាលពីមុនព្រហ្មណ៍នេះជាគ្រូអាចារ្យផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទើបត្រាស់ហៅលោកនាយកនៃអភិជនហើយមានព្រះរាជឱង្ការថា « បើសិនណាក្នុងរវាង ៧ ថ្ងៃទៀត លោកនាយកអភិជនរករឿងនេះមិនឃើញទេ យើងនឹងហូតងារចោល ។
ថ្វីបើការធ្លាប់ប្រសប់ នឹងការមធ្យ័តរបស់លោកនាយកនៃអភិជនដែលជាអ្នកមិនលេងមិនសើចចំពោះយុត្តិធម៌ ម្ដងនេះលោកបានធ្លាក់ខ្លួនក្នុងទុក្ខមួយយ៉ាងធំ ។ ព្រោះហេតុដូច្នេះ កូនស្រីរបស់លោក គឺព្រះនាងខត្តិយានី ដ៍ល្អហើយមានប្រាជ្ញាដ៏លើសអាយុរបស់នាង បានសាកសួរលោកយ៉ាងសមសួនអំពីហេតុដែលលោកកើតទុក្ខនេះ ក្នុងពេលដែលព្រះនាងបក់ផ្លិតជូនលោក ។
លោកនាយកអភិជនតបថាៈ « ឯហេតុនោះ គឺមានក្រុមញាតិមួយក្រុម មានឪពុកដែលជាព្រហ្មណ៍ ហើយជាគ្រូអាចារ្យចាស់របស់ព្រះរាជា មានភរិយា នឹងបុត្រីមួយ, ជនទាំងអស់នេះ បាត់ត្បូងពេជ្រមួយដុំដ៏ថ្លៃថ្នូរបំផុត គេលួចក៏មិនដឹង ឬច្រឡំដៃដាក់ឯណាក៏មិនដឹង រួចសិនណាក្នុង ៧ ថ្ងៃនេះ ឪពុករកមិនឃើញទេ ព្រះរាជាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថានឹងទំលាក់ឪពុកពីតំណែងព្រមទាំងកិត្តិយសទាំងអស់ចេញ » ។
ព្រះនាងក៏ឆ្លើយដោយឥតគិតថា « សូមអញ្ជើញប្រញាប់ទៅទូលព្រះរាជាវិញចុះថា កូនអាចរកឃើញ ក្នុងរយៈពេលដែលកំណត់នេះប្រាកដ » ។ លោកនាយកនៃអភិជន បាននាំការពិភាក្សានេះទៅទូលស្ដេច ។ ព្រះរាជាក៏ងក់ព្រះកេស ហើយទ្រង់ព្រះសំណើចចំអកបន្តិចផង ដែលជាសញ្ញាថាទ្រង់យល់ព្រមតាមការព្រមព្រៀងនេះ ។
ព្រះនាងខត្តិយានីបានសុំឪពុកឲ្យទុកស្មៀនម្នាក់ ដែលជាអ្នកឆ្លាតហើយចេះលាក់ការសម្ងាត់ឲ្យនៅក្រោមឱវាទរបស់នាង ។ ឯពាក្យសុំនេះ ក៏បានដូចបំណង រួចព្រះនាងឲ្យគេទៅហៅព្រាហ្មណ៍នឹងភរិយាមកដោយឥតឲ្យបុត្រីនៃជនទាំងគូនេះដឹងឡើយ ហើយព្រះនាងសួរថាៈ « តើហេតុដូចម្ដេច បានជាអ្នកទុកទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងសម្បើមនេះ » ? ។
ស្វាមីភរិយាក៏ឆ្លើយថាៈ « ឯដើមហេតុនៃធនធានរបស់យើងនេះងាយជំរាបទេ គឺតាំងពីក្រោយថ្ងៃដែលយើងរៀបមង្គលការគ្នាមក ផលដំណាំរបស់យើងចេះតែល្អ ហើយយើងបេះផលនេះលក់សន្សំប្រាក់មិនឈប់មិនឈរ, យើងចិញ្ចឹមជីវិតយ៉ាងងាយបំផុត ដោយមានបំណងចង់ឲ្យកូនចៅរបស់យើងមានបាន កុំឲ្យស្គាល់សេចក្ដីក្រលំបាកឲ្យសោះ » ។ ទឹកមុខស្លូតត្រង់នៃជនដ៏ប្រពៃនេះ ជាគ្រឿងបញ្ជាក់ពាក្យសំដីទាំងប៉ុន្មាននេះថែមទៀត ។
លុះសាកសួរប្រហែល ៗ គ្នាយ៉ាងនេះហើយ ព្រះនាងក៏ឲ្យជនទាំងនោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយបានហាមឲ្យលាក់ការសម្ងាត់នៃកិច្ចពិភាក្សានេះ, ហើយព្រះនាងឲ្យគេទៅហៅបុត្រីរបស់ព្រាហ្មណ៍មកសាកសួរយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីកុំឲ្យមានភិតភ័យ ហើយឥតនិយាយដល់ត្បូងពេជ្រដែលបាត់នោះសោះឡើយ ។
ឯការសាកសួរនេះ បានក្លាយបន្តិចម្ដង ៗ ទៅជាការពិភាក្សាយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល, រួចមួយស្របក់មក កូនរបស់ព្រាហ្មណ៍ដោយមានគំនិតហ្នឹងតែមួយដេញតាមជាប់មក ក៏និយាយប្រាប់ព្រះនាងថាៈ « តើយើងមិនមែនជាស្រីអភ័ព្វទេឬអ្វី ? បើឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកក្ដី របស់ខ្ញុំក្ដី ទទួលអនិច្ចកម្មទៅ យើងបានទ្រព្យរបស់គាត់តែត្រឹមណាដែលព្រះរាជាមានព្រះបំណងព្រះរាជទានមកយើង », ថាហើយនាងក៏នៅស្ងៀម ដាក់ទឹកមុខជ្រប់ដោយគំនិតដ៏ងងឹតរបស់នាង ។
ឯស្មៀនដែលពួនខ្លួននៅក្រោយវាំងននក្រាស់ ក៏បានកត់ពាក្យរបស់នាងយ៉ាងហ្មត់ចត់ ។ លុះកាលណានៅស្ងៀមមួយស្របក់ទៅ, ព្រះនាងខត្តិយានី បាននាំនាងជាកូនព្រតហ្មណ៍ចូលទៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះនាង ហើយប្រាប់ឲ្យសម្រាកសិន រួចឲ្យបរិភោគអាហារបន្តិចបន្តួច។ ក្រោយមក ព្រះនាងបានហៅព្រហ្មណ៍នឹងភរិយាឲ្យចូលមកក្នុងបន្ទប់មួយ ហើយក៏សាកសួរជាថ្មីទៀត, ប៉ុន្តែគ្មានបានការអ្វីទេ ។ នៅគ្រប់ពាក្យសំនួរដែលព្រះនាងបានសួរ, ជនទាំងពីរឆ្លើយដដែលថាៈ « យើងមិនដឹងជាព្រះនាងសួរធ្វើអ្វីទេ, ទោះបីទ្រព្យសម្បត្តិធំសន្ធឹងដល់ណាក៏ដោយ ទាំងប្រាក់ទាំងគ្រឿងលំអ វត្ថុទាំងអស់នេះតើយើងនឹងមិនទុកឲ្យកូនយើងទៅថ្ងៃក្រោយទេឬ ? តើយើងនឹងយកទៅក្នុងដីជាមួយទុកក្នុងផ្នូររបស់យើងដែរឬអ្វី ? » ។
ឯស្មៀនដែលពួនពីក្រោយវាំងនន ក៏បានកត់ពាក្យទាំងអស់នេះដែរ ដែលសុទ្ធតែជាពាក្យព័ស្ដុតាងយ៉ាងប្រពៃនៃចិត្តរបស់ជនទាំងពីរ ។
តាំងពីពេលនោះមក មតិរបស់ព្រះនាងខត្តិយានី ក៏បានសំរេចឡើងថាៈ ត្បូងពេជ្រពិតនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃនាងសិក្ដាកុមារី ។ ប៉ុន្តែការលំបាកបំផុតមិនទាន់ធ្វើនៅឡើយ ព្រោះនៅមិនទាន់ចាប់ភស្ដុតាងពិតប្រាកដបាន ។ ដើម្បីធ្វើការនេះឲ្យសម្រេច ព្រះនាងចាប់គ្រោងការណ៍មួយភ្លាម, ដំបូងបង្អស់ ព្រះនាងឲ្យមាតាបិតាដ៏ប្រសើរនោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ សុំទុកតែកូនស្រីចំនួន ៣ ឬ ៤ ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។
ឯឪពុកម្ដាយក៏សុខចិត្តឥតទទឹងអ្វីបន្តិចសោះឡើយ ។
តាំងពីថ្ងៃនោះមក នារីទាំងពីរនាក់នៅជាមួយគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធដោយមេត្រីភាពដ៏ប្រពៃបំផុត ។ នាងបានបរិភោគបាយជាមួយគ្នា នាំគ្នាអង្គុយក្រោមម្លប់ឈើធំ ៗ នៃសួនច្បារក្នុងវេលាថ្ងៃក្ដៅ ដែលនៅជិតស្រះមានទឹកថ្លា ។ នៅពេលល្ងាច នាងនាំគ្នាមុជទឹកកណ្ដាលផ្កាឈូកក្នុងស្រះនោះ ។ ព្រះនាងខត្តិយានីបានសង្កេតគន់មើលនាងកូនព្រាហ្មណ៍ មិនចោលអំពើអ្វីបន្តិចសោះ, ឃើញជួនកាលនាងនេះព្រួយដោយឥតរឿងឥតហេតុ , រួចព្រះនាងក៏នឹកមិនឈប់ថាៈ «អញគ្មានមន្ទិលសង្ស័យអ្វីទៀតទេត្រូងពេជ្រប្រាកដជានៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃនាងនេះ , ប៉ុន្តែអញចាប់ថ្នាក់យ៉ាងណាដើម្បីឲ្យវាយកពេជ្រមកឲ្យអញហ្ន៎ ! ។
ព្រះនាងខត្តិយានីនេះឈ្មោះថាបានធ្វើសង្រ្គាមមួយយ៉ាងពិបាក , ថ្ងៃមួយព្រះនាងបានទៅនិយាយសុំឲ្យឪពុកខ្លួនប្រគល់ត្បូងពេជ្រដ៏ប្រសើរ ដែលលោកទុកក្នុងឃ្លាំងមកព្រះនាងចំនួន ៣ – ៤ ថ្ងៃ ព្រះនាងនឹងអាចរកត្បូងពេជ្ររបស់ព្រាហ្មណ៍ឃើញវិញមិនខាន ។ លោកបានទទួលពាក្យសុំរបស់ព្រះនាងយ៉ាងរួសរាន់រួច ព្រះនាងបានត្បូងពេជ្រនោះហើយក៏ត្រឡប់ទៅរកនារីកូនព្រាហ្មណ៍វិញ រួចខំខ្នះខ្នែងរាក់ទាក់នឹងនាងនេះទ្វេមួយពាន់ដងឡើងទៀត ដើម្បីធ្វើឲ្យនាងទុកចិត្ត ។
កាលដែលព្រះនាងស្ទង់មើលថា មុខជាបានការហើយ នៅពេលព្រឹកមួយនោះ ក្នុងពេលដែលនាងនិយាយលេងជាមួយគ្នាយ៉ាងស្លូតបូតក្រោមម្លប់ពោធិ៍ដ៏ត្រឈៃត្រឈឹងដែលមានដើមនឹងមែកជាច្រើន, ព្រះនាងបង្ហាញផ្លូវត្បូងពេជ្រភ្លាម ។ នារីកូនរបស់ព្រាហ្មណ៍លុះបានឃើញថ្មដ៏ល្អបំផុតដែលមានពន្លឺទាំងពាន់ចាំងចែងដូច្នេះ ក៏មានចិត្តស្ងើចជាខ្លាំង ហើយសួរព្រះនាងថាៈ « ត្បូងនេះរបស់នាងឬអ្វី ? » ។ ព្រះនាងខត្តិយានីឆ្លើយតបដោយបន្ទន់សំឡេងថាៈ « ត្បូងពេជ្រនេះ របស់ឪពុកខ្ញុំទេ, ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿទុកចិត្តសម្លាញ់ ខ្ញុំនឹងប្រាប់សម្លាញ់ដោយស្ងាត់កំបាំង, លាក់បាំងអី ត្បូងនេះខ្ញុំបានលួចជាចំនួនច្រើនខែមកហើយ ព្រោះខ្ញុំគិតថាបើសិនណាជាឪពុកម្ដាយខ្ញុំស្លាប់ទៅ ត្បូងពេជ្រនេះនឹងទៅជាទ្រព្យព្រះរាជាមិនខាន ខ្ញុំមុខជាអស់បានហើយ, បើខ្ញុំលួចមកយ៉ាងនេះខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពិតជាបានមកខ្ញុំ » ។
នាងកូនព្រាហ្មណ៍ឆ្លើយវិញភ្លាមដោយឥតប្រយ័ត្នថាៈ « ខ្ញុំមានត្បូងមួយ ខ្ញុំលួចពីឪពុកម្ដាយខ្ញុំដូចអ្នកបងដែរ » ។
ព្រះនាងខត្តិយានីតបថាៈ « យីអើហ្ន៎ អ្វីយ៉ាងដូច្នេះ ? ហេតុម្ដេចយើងក៏មានគំនិតនឹងល្បិចត្រូវគ្នាម្ល៉េះ ? ប៉ុន្តែនៅទីនេះគ្មានអ្នកណាមួយអាចសង្ស័យខ្ញុំបានទេ, ឪពុកខ្ញុំក៏មិនដឹងកិច្ចរបស់ខ្ញុំដែរ, បើដូច្នេះយើងត្រូវដាក់ត្បូងេពជ្ររបស់យើងក្នុងទីជាមួយគ្នា បងនឹងថែទាំនៅកន្លែងយ៉ាងហ្មត់ចត់ មិនឲ្យអ្នកឯណារកឃើញ ដឹងកលកិច្ចឧក្រិដ្ឋរបស់យើងឡើយ ។
ឯនាងកូនព្រាហ្មណ៍ដែលខ្លាចគេដឹង ហើយដែលចាប់តឹងទ្រូងនឹងត្បូងពេជ្រតាំងពីយូរមកហើយនោះ ក៏សុខចិត្តភ្លាមហើយប្រគល់ត្បូងឲ្យមកព្រះនាងខត្តិយានី ។
ឯព្រះនាងជាស្រ្ដីប៉ិនប្រសប់ធ្វើឧបាយកលយ៉ាងប្រសើរ បានបញ្ជូនកូនព្រាហ្មណ៍ឲ្យទៅផ្ទះរបស់ឪពុកម្ដាយខ្លួនវិញ រួចរត់ទៅទំលាក់ត្បូងពេជ្រនៅចុងជើងឪពុករបស់ព្រះនាង ហើយដំណាលអំពីដែលនាងជូនត្បូងពេជ្រដែលឪពុកព្រះនាងឲ្យខ្ចី ។ ឪពុកព្រះនាងភ្ញាក់ខ្លួនបានទៅសួរស្មៀនអំពីដំណើរដែលរកឃើញនេះ ។
ដើម្បីនឹងឆ្លើយពាក្យសួរនេះ អ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់នោះ បានអានពាក្យចំណោទនៃមាតាបិតានឹងពាក្យចំណោទនៃបុត្រីយ៉ាងពិស្ដារ, រួចជំរាបលោកយ៉ាងខ្លី អំពីរឿងដែលបុត្រីរបស់លោកជួយបំពេញកិច្ចដោយមាត់ទទេ អំពីរឿងចុងបង្អស់ក្នុងសួនច្បារ ។ លោកកុង្សីយ៍ក៏ស្រែកឡើងថាៈ « កូនអញពេញជាមនុស្សជាតិមួយបរិបូណ៍ដោយសោភណចរិយា » រួចលោកអញ្ជើញយកត្បូងពេជ្រទៅថ្វាយដល់ព្រះរាជាភ្លាម ដោយមានទាំងបុត្រីរបស់លោកនឹងស្មៀនដែលមានទាំងក្រដាសជូនជាប់ទៅផង ដើម្បីទូលព្រះរាជាឲ្យជ្រាបថា មិនមែនខ្លួនលោកទេដែលរកឃើញនោះ គឺដោយសារសោភណចរិយានៃបុត្រីរបស់លោកទេ ដែលរកឃើញត្បូងពេជ្រនេះ ។
កាលណាគេប្រគល់ត្បូងពេជ្រទៅព្រាហ្មណ៍វិញ ព្រាហ្មណ៍ត្រេកអរជាពន់ពេក ហើយទូលសួរព្រះរាជាថា តើគេរកត្បូងនេះឃើញក្នុងកន្លែងណា ។ ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ហើយត្រាស់ថា « រកឃើញក្នុងភ្នែករបស់អ្នក ។ ដល់ថ្ងៃក្រោយមក ព្រះរាជាលើកបុត្រីនៃកុង្សីយ៍របស់ព្រះអង្គឲ្យអង្គុយជិតព្រះអង្គលើស្វេតច្ឆ័ត្រ តាំងជាមហេសីក្នុងព្រះរាជអាណាចក្រ ដោយសារនាងបានបង្ហាញសោភណចរិយានឹងការចេះដឹងយ៉ាងបរិបូណ៌ នឹងដោយការបានធ្វើជំហានពីមួយទៅមួយ តាមពាក្យទូន្មាននៃព្រះនាងខត្តិយានី ធូដាម្មាសារី ( Thoudamma Sari ) ដែលបាននិយាយថា « សុភាបើអ្នកចង់បានជាស័ក្ដិសិទ្ធិពិតប្រាកដនោះ មុននឹងសម្រេចការអ្វីផ្សេង ៗ ត្រូវធ្វើអង្កេតមួយយ៉ាងពេញលេញយ៉ាងហ្មត់ចត់យ៉ាងវែងឆ្ងាយ លើការទាំងពួងដែលចំណុះក្នុងឱវាទរបស់អ្នក រួចសោភណចរិយានឹចាំងឡើង ក្នុងការជំនុំជំរះរបស់អ្នកមិនខាន » ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅរឿងព្រេងភូមា
0 comments:
Post a Comment