រឿង សេះឈើ
មានសេចក្ដីដំណាលថា មានជាងឈើម្នាក់ នឹងជាងដែកម្នាក់បានជជែកគ្នាកាន់តែខ្លាំង ៗ ឡើង ។ ជាងដែកពោលវាចាទៅកាន់ជាងឈើថាៈ ខ្ញុំធ្វើការប្រើសរជាងលោក !” ។
ជាងឈើតបវិញថាៈ “ខ្ញុំចេះកិច្ចការទាំងឡាយវិសេសវិសាលជាងលោក” ។
ជាងទាំងពីរជជែកគ្នាអស់កាលដ៏យូរមិនដាច់ស្រេច ក៏ ព្រមព្រៀងគ្នាថា នឹងទៅក្រាបបង្គំទូល ព្រះមហក្សត្រិយ៍ សូមទ្រង់ប្រោសព្រះរាជទានសម្រេចទៅតាមព្រះរាជយោបល់តាមការគួរតទៅ ។
អ្នកទាំងពីរ លុះទៅដល់ព្រះរាជវាំង ក៏បានចូលទៅគាល់ព្រះមហក្សត្រិយ៍ ។ ព្រះអង្គទ្រង់មានព្រះរាចឱង្ការត្រាស់សួរអ្នកទាំងពីរថាៈ តើលោកអញ្ជើញមកមានការអ្វី ? “ ។
ជាងឈើក៏ក្រាបបង្គំទូលព្រះមហាក្សត្រថាៈ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំជាជាងឈើ ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំយល់ថា គ្មានជាងឈើណាឲ្យជំនាញការជាងទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំសោះឡើយ, តែជាងដែកនេះបានអួតអាងខ្លួនថាចេះការយ៉ាងជំនាញជាងទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំទៅទៀត” ។ ជាងដែកក៏ក្រាបបង្គំទូល ព្រះមហាក្សត្រិយ៍ថា វត្ថុដែលទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំបានធ្វើ ជាវត្ថុដែលអ្នកទាំងពួងតែងតែសរសើរគ្រប់គ្នា តែជាងឈើនេះមកចេញវាចាថា ខ្លួនចេះប្រសើរជាងទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំទៅទៀត” ។
អ្នកទាំងពីរក៏ក្រាបបង្គំទូលព្រះមហាក្សត្រតទៅទៀតថាៈ សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស, សូមល្អធូលីព្រះបាទ ទ្រង់វិនិច្ឆ័យចំពោះរឿងនេះតើទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំទាំងពីរនាក់ អ្នកណាចេះការជំនាញជាងអ្នកណា !” ។
ព្រះរាជាទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថាៈ ឲ្យយើងវិនិច្ឆ័យយ៉ាងណាបាន បើយើងមិនដែលបានស្គាល់នូវសមត្ថភាព មិនដែលបានឃើញនូវស្នាដៃរបស់លោកដល់ម្ដងសោះ តែយើងអនុញ្ញាត ១០ ថ្ងៃ ឲ្យលោកទាំងពីរ ធ្វើវត្ថុអ្វីតាមចិត្តចុះ រួចឲ្យលោកយកវត្ថុនោះមកឲ្យយើងពិនិត្យ” ។
ដប់ថ្ងៃក្រោយមក អ្នកទាំងពីរក៏ចូលមកក្រាបបង្គំគាល់ ព្រះមហាក្សត្រិយ ឯព្រះបរមរាជវាំង ជាងដែកបានយកត្រីមួយធំធ្វើពីដែក ។
ព្រះមហាក្សត្រិយ៍ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសូរសីហនាទទៅកាន់ជាងដែកថាៈ
“តើត្រីនេះ មានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ? ។
ជាងដែកក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជាថាៈ សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស, ត្រីនេះ អាចផ្ទុកនូវគ្រាប់ឈើមួយពាន់បាវ ហើយអាចហែលកណ្ដាលមហាសាគរបានថែមទៀតផង” ។
ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះសម្រួលយ៉ាងខ្លាំង ហើយទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថាៈ វត្ថុធ្ងន់ម្ល៉េះ បើគេយកទៅដាក់លើទឹក មុខជាលិចមិនខាន, ហើយគេថាវាចេះហែលដូចត្រីមែនទែន” តែទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសូរសីហនាទ ឲ្យយកគ្រាប់ឈើមួយពាន់បាវមកផ្ទុក ក្នុងពោះត្រីដែកនោះ, ហើយយកត្រីនោះបោះទៅក្នុងទឹក ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្កាថាៈ ត្រូវតែពិសោធន៍មើល” ។
តែគួរឲ្យប្លែកអស្ចារ្យ, ត្រីដែកនោះចេះហិែលរហ័សនៅលើទឹកនោះដូចត្រីមែនទែន ! អ្នកទស្សនាទាំងឡាយក៏មានចិត្តងឿងឆ្ងល់ពន់ពេក ។ ព្រះរាជាទ្រង់បានសរសើរជាងដែកនោះ ជាអនេកបរិយាយ ។
ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថា “យើងសប្បាយចិត្តនិឹងលោកពន់ពេក, យើងនឹងឲ្យគោរម្យងាតជាផ្លូវការនៅក្នុងសំណាក់យើង ៗ ។ រួចទ្រង់តែងតាំងជាងដែកជាមេសង្កាត់នៃរាជធានី ។
ជាងឈើ ក៏ចូលទៅក្រាបបង្គំគាល់ព្រះមហាក្សត្រ ហើយបានយកសេះឈើមួយមកថ្វាយព្រះអង្គ ។
ព្រះរាជាទ្រង់មិនសប្បាយព្រះរាជហឫទ័យសោះ ដោយទ្រង់ទតទៅយល់សេះឈើនោះហើយ ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថាៈ
ម្ដេចក៏លោកយកល្បែងក្មេងមកដូច្នេះ ! ធ្វើម្ដេចនឹងប្រៀបធៀបទៅនឹងត្រីដែកនៃជាងដែកបាន !” ។
ជាងឈើក៏ក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជាថាៈ “សេះឈើនេះ ប្រសើរជាងត្រីដែក, សេះឈើនេះ មានកូនសោម្ភៃប្រាំមួយនៅលើរាងកាយវា ។ កូនសោទីមួយចាក់មូលទៅធ្វើឲ្យសេះឈើហោះ កូនសោទីពីរសម្រាប់ញ៉ាំងសេះឲ្យមានល្បឿង, បើគេចាក់កូនសោទាំងអស់ សេះនោះកាន់តែហោះល្បឿន ៗ ទៅ រហូតដល់សោទីម្ភៃប្រាំ សេះនោះក៏ហោះកាន់តែលឿនមែនទែនដូចជាបក្សា ។ សេះនេះ គេអាចជិះវាហោះធ្វើដំណើរជុំវិញលោកបាន ។
គ្រានោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ជាព្រះរាជបុត្រនៃព្រះមហាក្សត្រ ដែលទ្រង់គង់ប្រថាប់នៅជិតព្រះវរបិតាទ្រង់សព្វព្រះរាជហឫទ័យ នឹងសេះឈើនោះណាស់, ទ្រង់មានព្រះរាជានុញ្ញាតព្រះវរបិតា ឲ្យទ្រង់ពិសោធនូវសេះឈើនេះ ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការទៅកាន់ព្រះរាជបុត្រថាៈ “អ្នកណាថា សេះឈើនេះ អាចហោះទៅលើអាកាសបាន ? ហើយបើហោះទៅ សេះនោះវាធ្លាក់មកដី, តើវាយ៉ាងម្ដេចទៅ ? ។
ជាងឈើក៏ក្រាបបង្គំទូលថាៈ “សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស ! សេះឈើនោះមិនធ្លាក់ទេ” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលអង្វរករព្រះវរបិតាជាច្រើនលើកច្រើនគ្រា ។ ព្រះវរបិតា ក៏ទ្រង់ព្រះរាជនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជបុត្រសាកល្បងមើលសេះនោះតាមព្រះបំណង, ហើយទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការផ្ដែផ្ដាំថា, កូនឯងត្រូវមួលតែកូនសោមួយទេ ហើយហោះហើរបន្តិចម្ដង ៗ កុំបង្ខំពេក ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់បានសន្យានឹងព្រះវរបិតាថាៈ ទូលព្រះបង្គំនឹងប្រតិបត្តិតាមព្រះរាជបញ្ជាមិនហ៊ានធ្វេសប្រហែសឡើយ, រួចទ្រង់គង់លើសេះឈើនោះយកកូនសោទីមួយមកចាក់ ស្រាប់តែសេះនោះហោះទៅលើអាកាស ទ្រង់បានទតមកក្រោមឃើញមនុស្សកុះករ, វិថី, រុក្ខជាតិ, ទន្លេ, ភ្នំតូច-ធំស្ថិតនៅដេរដាសពាសពេញប្រឹថពី… ។ ទតឃើញដូច្នោះហើយព្រះអង្គម្ចាស់មានព្រះហឫទ័យសោមនស្សពន់ពេក, ទ្រង់មួលកូនសោមួយទៀត, រួចមួលកូនសោទីបីរហូតដល់កូនសោទីម្ភៃប្រាំមួយ ។ សេះនោះក៏ហោះកាន់តែលឿនឡើង ។ បន្ទាប់មក, ទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សដែលយល់អម្បាញ់មិញនេះកាន់តែធ្លាយទៅ ៗ តមកទៀតទ្រង់ទតលែងឃើញរុក្ខជាតិ នឹងទីក្រុងផ្សេង ៗ ទ្រង់គង់តែលើសេះហោះនោះទាល់តែឃ្លានព្រះស្ងោយ ស្រាប់តែទតមកខាងក្រោយម្ដងទៀតឃើញទីក្រុងមួយ, បានមួលកូនសោបញ្ជ្រាសនមកវិញ ។ សេះនោះក៏បន្ថយល្បឿនបន្តិចម្ដង ៗ ហើយចុះមកដល់ដី ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ចូលទៅក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយដើម្បីនឹងទ្រង់សោយព្រះក្រយាទ្រង់ក៏មានព្រះហឫទ័យសោមនស្សជាយ៉ាងខ្លាំង ដោយទ្រង់ធ្វើព្រះដំណើរក្នុងពេលមួយរំពេចសោះ ស្រាប់តែមកដល់ទីនេះ ។
ព្រឹកឡើង ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់យាងទស្សនាទីក្រុង បានយាងទៅដល់កន្លែងមួយដែលមានមនុស្សមីរដេរដាស ក៏ទ្រង់ពិភល់ថា នៅទីនោះប្រហែលជាមានរបស់អ្វីប្លែកហើយ បានជាពួកមហាជននាំគ្នាចោមរោមច្រើនម្ល៉េះ ។
គ្រានោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងហ្វូងមហាជន ហើយងាកព្រះសិរទតទៅលើនភាល័យដូចអ្នកផងទាំងពួង តែទ្រង់មិនឃើញអ្វីសោះឡើយ ទ្រង់សួរអ្នកដែលស្ថិតនៅជិតថាៈ តើអ្នកឯងមើលអ្វី ? ។ អ្នកនោះមុននឹងតបឆ្លើយ ក៏បានពិនិត្យពិច័យឫកពានឹងអាកប្បកិរិយាព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ាងហ្មត់ចត់ហើយពោលថាៈ
“ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីនៃយើង ជាព្រះរាជធីតាមួយព្រះអង្គ មានព្រះរូបឆោមស្រស់ប្រិមប្រិយប្រកបដោយព្រះឆវីវ័ណ្ណល្អក្រៃពេក ។ ចំណែកព្រះមហាក្សត្ររបស់យើង ព្រះអង្គមានព្រះរាជហឫទ័យស្រឡាញ់ព្រះរាជបិត្រីខ្លាំងណាស់ មិនឲ្យអ្នកណាក្រៅពីព្រះអង្គឃើញព្រះរាជបុត្រីនោះ សោះឡើយ ដោយខ្លាចក្រែងមានមនុស្សចូលមកឃើញព្រះរាជបុត្រីព្រះអង្គក្នុងព្រះបរមរាជ-វាំង, ក៏បានត្រាស់បង្គាប់ឲ្យមេជាងយ៉ាងជំនាញម្នាក់សាងព្រះដំណាក់មួយនៅលើអាកាស ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីទ្រង់គង់នៅក្នុងព្រះដំណាក់តែមួយព្រះអង្គឯង, រាល់ ៗ ថ្ងៃ ក្រោយដែលទ្រង់បានបង្ហើយព្រះរាជកាតព្វកិច្ចក្នុងព្រះរាជអាណាចក្ររួចហើយ ព្រះរាជារបស់យើងសេ្ដចយាងទៅកាន់ព្រះរាជដំណាក់នៃព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី, បេលនេះព្រះអង្គយាងទៅទីនោះហើយ ប៉ុន្តែស្ដេចនឹងយាងត្រឡប់មកវិញក្នុងពេលឆាប់ ៗ នេះ យើងទាំងអស់គ្នានៅទីនេះរង់ចាំទទួលព្រះអង្គ” ។
គ្រានោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរថា “គេសាងព្រះដំណាក់ព្រះនាងយ៉ាងណា បានជានៅលើមេឃឯណោះ?” ។ អ្នកនោះក៏ក្រាបបង្គំទូលថាៈ “ព្រះដំណាក់ព្រះនាងគឺ ទេវតាសាង មានតែព្រះមហាក្សត្រិយតែមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលទ្រង់មានព្រះសិទ្ធិយាងទៅកាន់ព្រះដំណាក់នោះបាន” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ ទ្រង់បានកត់សំគាល់នូវពត៌មានដោយសព្វគ្រប់ដែលបុរសនោះក្រាបបង្គំទូល, លុះពេលសន្ធ្យារាត្រី ទ្រង់បានគង់លើអស្សតរហោះទៅកាន់ប្រាសាទព្រះនាង ដែលមានរស្មីភ្លឺរន្ទាលច្រាលឆ្អៅល្អអស្ចារ្យ, លុះយាងដល់ខ្លោងទ្វារធំដែលចូលទៅមហាប្រាសាទ,ទ្រង់ចុះពីលើអស្សតរ ហើយចូលទៅក្នុងមហាប្រាសាទ ។
គ្រានោះព្រះរាជធីតាទ្រង់ទតទៅឃើញមនុស្សដើរចូលមកក្នុងមហាប្រាសាទ ស្មានថាព្រះវរបិតា, តែពិនិត្យពិច័យហ្មត់ចត់ នូវបុរសដែលដើរនោះ ព្រះនាងក៏ទ្រង់ឈ្វេងយល់ថា បុរសនេះមិនមែនព្រះវរបិតារបស់អញទេ ប្រហែលជាទេវតាហើយ មនុស្សសាមញ្ញមិនអាចមកដល់ទីនេះទេ ។ ភ្លាមនោះ ព្រះនាងដ៏មានព្រះកាយស្រស់បំព្រងដូចនាងទេពធីតា ទ្រង់យាងចេញពីក្រឡាព្រះបន្ទំទៅសួរបុរសដែលដើរចូលមកនោះដោយគារវភក្ដីយ៉ាងក្រៃលែង ។ ឯព្រះអង្គម្ចាស់គ្រាន់តែចោលព្រះនេត្រទៅយល់ព្រះនាងភ្លាម ក្នុងព្រះហឫទ័យព្រះអង្គ ក៏ពុះពោរដោយសេចក្ដីស្នេហាយ៉ាងរំភើបក្រៃលែង ទ្រង់ព្រះតម្រិះថាៈ “ឱ ! ធ្វើម្ដេចបានព្រះនាងជាព្រះទេពី !” ។ ចំណែកនាង ព្រះរាជធីតាវិញ កាលបើតទៅយល់ព្រះអង្គម្ចាស់ហើយ ព្រះនាងទ្រង់មានព្រះហឫទ័យរជើបរជួលខ្លាំងណាស់ដែរ ដោយឃើញសម្រស់ព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់មានលក្ខណៈប្លែកពីជនសាមញ្ញ ។ ស្រាប់តែមួយរំពេចនោះ ព្រះនាងទ្រង់អាក់អន់ព្រះហឫទ័យជាខ្លាំងចំពោះព្រះវរបិតា ដោយទ្រង់ព្រះតម្រិះថា ព្រះបិតាបានបង្ខាំងអញ ឲ្យនៅក្នុងមហាប្រាសាទតែម្នាក់ឯងមនុស្សគ្រប់រូបសុទ្ធតែត្រូវការដោយសេចក្ដីស្នេហាទាំងអស់ ។ ក្រោយដែលព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើសន្ទនាការ អស់កាលដ៏យូរបន្តិចមក ព្រះនាងទ្រង់សំដែងនូវព្រះរាជបំណងចំពោះព្រះអង្គម្ចាស់ ហើយទ្រង់ក៏សម្រេចនូវសមគ្គសំវាសទៅតាមព្រះរាជបំណង ។
លុះព្រះអរុណរះឡើង ព្រះអង្គម្ចាស់ ទ្រង់យាងចេញពីមហាប្រាសាទ គង់លើអស្សតរហោះមកចុះជិតភោជនីយដ្ឋានខាងក្រោម ។ តាមធម្មតា ព្រះមហាក្សត្រិយអង្គនេះ កាលបើស្ដេចយាងទៅកាន់មហាប្រាសាទព្រះរាជបុត្រីហើយ ទ្រង់បានយកព្រះរាជបុត្រីទៅថ្លឹងនឹងជញ្ជីងព្រោះព្រះអង្គទ្រង់ជ្រាបថា បើនារីណាមានបុរសមកនៅរួម នារីនោះនិងឡើងទម្ងន់ជាមិនខាន ។ ពេលថ្លឹង ព្រះអង្គទ្រង់បានទតទៅយល់ថា ព្រះរាជធីតាព្រះអង្គមានទម្ងន់លើស ២ លីត្រ (១ លីត្រតាមធម្មតាកន្លះគីឡូក្រាម ១ លីត្រអង់គ្លេសមាន ០ គ.ក. ៤៥៣) ។ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់បើកព្រះនេត្រធំ ហើយមានព្រះកាយញ័រចំប្រប់ ទ្រង់ព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំង រួចទ្រង់ព្រះតម្រិះថា “ប្រហែលជាមានហេតុអ្វីហើយ” ហើយស្ដេចយាងវិលត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះបរមរាជវាំងវិញ ដោយប្រញាប់ប្រញាល់យ៉ាងក្រៃលែង ។ ពួករដ្ឋមន្ត្រីបានយល់ព្រះមហាក្សត្រិយទ្រង់មិនសប្បាយព្រះរាជហឫទ័យ ក៏ក្រាបបង្គំទូលសួរព្រះអង្គចំពោះរឿងនេះ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ប្រាប់រដ្ឋមន្ត្រីឲ្យដឹងនូវពត៌មានសព្វគ្រប់ ។
ព្រះរាជាទ្រង់មានព្រះរាជបន្ទូលសូរសីហនាទថាៈ “តើមានបុរសណាអាចហ៊ានឡើងមកកាន់មហាប្រាសាទនេះក្រៅពីអញ ! ចូរលោករដ្ឋមន្ត្រីទាំងឡាយជួយរិះរកនូវមធ្យោបាយ ដើម្បីនឹងចាប់នូវបុរសក្លាហាននេះឲ្យបាន” ។
គ្រានោះ មានរដ្ឋមន្ត្រីម្នាក់ បានក្រាបបង្គំទូលថាៈ “នៅក្នុងព្រះរាជអាណាចក្រយើងនេះ មានយោធា ៤ នាក់ធ្លាប់មានថ្វីដៃ បើតាមទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំយល់ថា គួរល្អងធូលីព្រះបាទ ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយោធា ៤ នាក់នោះទៅយាមគ្រប់ទិសទាំងបួននៃមហាប្រាសាទព្រះនាង បើឃើញបុរសណាមួយចូលមក ត្រូវចាប់បុរសនោះយកមកថ្វាយព្រះអង្គ” ។
ព្រះមហាក្សត្រិយទ្រង់មានព្រះយោបល់ស្របតាមថាៈ “យោបល់លោករដ្ឋមន្ត្រីនេះសមរម្យណាស់, គួរយកមកអនុវត្តក្នុងពេលនេះ” ។ លុះដល់សាយណ្ហសម័យ ព្រះមហាក្សត្រិយស្ដេចនាំពួកយោធាទាំង ៤ នាក់ យាងទៅកាន់មហាប្រាសាទព្រះរាជបុត្រី ហើយទ្រង់ដាក់ឲ្យយាមមហាប្រាសាទនោះគ្រប់ទិសទាំងបួន ហើយស្ដេចយាងត្រឡប់មកកាន់ព្រះបរមរាជវាំងវិញ ។ ឯពួកយោធាទាំង ៤ នាក់ជាអ្នកល្មោភខាងដេក ដល់ពេលព្រះអង្គម្ចាស់យាងចូលមកផ្ទំនិងព្រះនាង ពួកយោធានោះក៏ដេកលក់ឥតដឹងអ្វីទេ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងមហាប្រាសាទផ្ទំជាមួយព្រះនាងរហូតដល់បច្ចូសសម័យ លុះព្រះមហាក្សត្រស្ដេចយាងមកកាន់មហាប្រាសាទព្រះនាង ទ្រង់មានព្រះរាជ-ហឫទ័យក្រេវក្រោធជាខ្លាំង ដោយទ្រង់យកព្រះអង្គទៅថ្លឹង ស្រាប់តែព្រះនាងមានទម្ងន់ដល់ទៅប្រាំបីលីត្រ លើសពីកាលម្សិលមិញទៅទៀត ។ ដំណឹងអកុសលនេះ បានឮទៅពាសពេញ មានអ្នកនគរពោលពាក្យខ្សឹបខ្សៀវគ្នាអំពីរឿងនេះ ។ ព្រះរាជាទ្រង់មានព្រះរាជហឫទ័យអៀនអន់ឥតអប្បមា ហើយទ្រង់ស្ទើរមិនហ៊ានចេញពីព្រះបរមរាជវាំង ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យអញ្ជើញលោករដ្ឋមន្ត្រីមួយរូបទៀតមកប្រឹក្សានឹងព្រះអង្គ ។
លោករដ្ឋមន្ត្រីនេះក្រាបបង្គំទូលថាៈ “សូមល្អងធូលីព្រះបាទត្រាស់បង្គាប់ឲ្យលាបព្រះទែនសយនា ព្រះសុវណ្ណកោច្ឆៈព្រះនាង នូវប្រេងស្អិតពណ៌ខ្មៅ ។ ដល់ពេលស្អែក ទូលព្រះបង្គំយើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នានឹងឆែកឆែពិនិត្យឲ្យហ្មត់ចត់នូវមនុស្សទាំងឡាយក្នុងរាជធានី ។ បើខោ អាវមនុស្សណាមានប្រឡាក់ដោយប្រេងស្អិតខ្មៅនេះ, មនុស្សនោះគឺជាអ្នកប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋនោះហើយ ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ក៏ធ្វើតាមលោករដ្ឋមន្ត្រីនេះ ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកប្រេងខ្មៅស្អិតទៅលាបក្រឡាព្រះបន្ទំ ព្រះសុវណ្ណកោច្ឆៈ…. ។ល។ ព្រះនាង ។ ឯព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ស្ដេចយាងទៅកាន់មហាប្រាសាទព្រះនាងទៀត ។ ដល់ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ចេញពីមហាប្រាសាទពេលព្រឹកទ្រង់បានទតយល់ថា ព្រះពស្ត្ររបស់ព្រះអង្គមានប្រឡាក់ដោយប្រេងស្អិតខ្មៅ ។ ទ្រង់ក៏ផ្លាស់គ្រឿងទ្រង់នោះ ដែលមានដាំគុជខ្យងនឹងត្បូងជាច្រើន គ្រវែងចោលតាមបង្អួចនោះទៅ ។
ក្នុងពេលនោះ នៅក្នុងរាជធានី មានតាចាស់ម្នាក់ជាអ្នកក្រីក្រលំបាកតោកយ៉ាកពន់ពេក ។ ពេលព្រឹកព្រហាម តាចាស់នោះក្រោកពីដំណេក ទៅពីទ្វារផ្ទះមួយទៅទ្វារផ្ទះមួយ ដើម្បីដាស់មនុស្សប្រុសស្រីទាំងឡាយឲ្យចូលទៅក្នុងព្រះវិហារសូត្រធម៌ តាចាស់កំពុងដើរតាមវិថីរាជធានីក៏ស្រាប់តែមានវត្ថុអ្វីមួយជ្រុះពីលើមេឃចុះមកដល់ដី គាត់បានរើសនូវវត្ថុនោះយកមក គឺគ្រឿងប្រកបដោយលំអរអស្ចារ្យ ។ តាចាស់នោះក៏នឹកក្នុងចិត្តថា “គ្រឿងទ្រង់នេះ គឺជាអំណោ្យព្រះអាទិទេពដែលលោកបរិច្ចាគចំពោះខ្ញុំជាផលកុសល ដែលខ្ញុំបានបំពេញជាច្រើនឆ្នាំនោះឯង” តាចាស់ក៏យកគ្រឿងទ្រង់នោះមកកាន់គេហដ្ឋានរបស់គាត់ ដោយសេចក្ដីសោមនស្សជាខ្លាំង ។
តាមទំនៀមក្នុងពេលល្ងាច ពួកមហាជនតែងចូលទៅក្នុងព្រះវិហារដើម្បីសូត្រធម៌ ។ ពេលនោះពួករាជអាមាត្យក៏ចូលទៅពិនិត្យដោយស្ងៀមស្ងាត់នូវសំលៀកបំពាក់មនុស្សទាំងនោះ ក៏ស្រាប់តែឃើញតាចាស់ម្នាក់មានសំលៀកបំពាក់ដ៏ប្រណិត តែមានប្រឡាក់ដោយប្រេងខ្មៅស្អិត ។ ពួករាជអាមាត្យចាប់ខ្លួនតាចាស់នោះយកមកថ្វាយព្រះមហាក្សត្រ ។ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ត្រាស់សួរថា “ម្ដេចតាឯងមានខោអាវប្រឡាក់សុទ្ធតែប្រេងស្អិតខ្មៅដូច្នេះ ?” ។
តាចាស់ក្រាបបង្គំទូលថា “សូមទ្រង់ព្រះករុណាប្រោស សំលៀកបំពាក់នេះប្រឡាក់ដោយប្រេងស្អិតខ្មៅតាំងពីមុន ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំបានរើសនៅវិថីរាជធានី សូមល្អងធូលីព្រះបាទជ្រាប ។
ព្រះមហាក្សត្រ ទ្រង់មិនជឿនូវពាក្យចាស់នោះសោះឡើយ ទ្រង់បង្គាប់រាជអាមាត្យឲ្យចាប់ខ្លួនតាចាស់យកទៅឃុំក្នុងពន្ធនាគារ ។ ក្រោយដែលគេបានធ្វើទារុណកម្មដល់តាចាស់តាមដងវិថីនានា ដើម្បីនាំតាចាស់ទៅកាន់ទីសម្លាប់ ដំណឹងនេះក៏លាន់ឮរន្ទឺពាសពេញប្រទេស ។ មហាជនក៏រត់អ៊ូអរណែនណាន់តាន់តាប់ទៅកាន់ទីនោះ ព្រោះមានបំណងចង់ឃើញបុរសក្លាហានដែលហោះទៅលើអាកាស បានទៅរួមរសជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ។ លុះមហាជនក្រឡេកឃើញតាចាស់ទៅវិញ, ក៏ ពុំជឿថា តាចាស់នេះ ជាវីរបុរសអាចហោះឡើងទៅលើអាកាសបានសោះឡើយ ហើយតាចាស់នេះ គឺគេចាប់ដោយភ័ន្តច្រឡំពុំខាន ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ក្រោយដែលទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់នូវវាចាមហាជនពោលគ្រប់ ៗ គ្នា ទ្រង់ក៏គង់លើសេះឈើហោះចុះុមកកាន់ទីដែលគេបម្រុងនឹងប្រហារជីវិតតាចាស់នោះ ដោយទ្រង់មិនចង់ឲ្យអ្នកស្លូតត្រង់ស្លាប់ជួសព្រះអង្គសោះឡើយ លុះយាងដល់ទីនោះ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាៈ
កុំធ្វើទណ្ឌកម្មតាចាស់នេះ គាត់គ្មានកំហុសអ្វីទេ កំហុសនេះធ្លាក់មកលើខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំនេះឯងបានទៅកាន់មហាប្រាសាទព្រះនាងដែលស្ថិតនៅលើអាកាស ! គឺខ្ញុំនេះឯងបានទៅរួមរស់ជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ! គឺខ្ញុំនេះហើយ ដែលមានគ្រឿងទ្រង់ប្រឡាក់សុទ្ធតែប្រេងស្អិតខ្មៅ ចូរលោកដាក់ទណ្ឌកម្មមកលើខ្ញុំវិញ ! ហើយលែងតាចាស់ស្លូតត្រង់នោះចុះ ។
នាយពេជ្ឈឃាតក៏បង្អង់ធ្វើទារុណកម្មផ្សេង ៗ បានចាត់អ្នកបម្រើម្នាក់ទៅក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជាថាៈ
“មានបុរសក្លាហានម្នាក់បានមកសុំឲ្យគេធ្វើទណ្ឌកម្មជំនួសតាចាស់ដែលវាបាននិយាយឲ្យការថា កំហុសនោះខ្លួនវាបានប្រព្រឹត្ត មិនមែនតាចាស់នោះទេ តើព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មានព្រះរាជបញ្ជាឲ្យធ្វើទណ្ឌកម្មបុរសឬតាចាស់ ?” ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការថា “ធ្វើទណ្ឌកម្មចំពោះអ្នកដែលទទួលថា ខ្លួនប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋនោះចុះ” ។
នាយពេជ្ឈឃាតលែងតាចាស់ហើយក៏យកខ្សែមកចងព្រះសូរ៉ងព្រះអង្គម្ចាស់វិញ ។ តែព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់លោតទៅលើព្រះទីនាំងសេះឈើហោះទៅលើអាកាសបាត់ នាយពេជ្ឈឃាតយកខ្សែចងទទេ ឥតជាប់សោះឡើយ ។ ព្រះមហាក្សត្រដោយទ្រង់យល់ថា ទ្រង់មានកងទ័ពមានមហិទ្ធិរិទ្ធិ៍ មានរាជអាមាត្យជាច្រើន ម្ដេចក៏ចាញ់បោកមនុស្សម្នាក់ដូច្នេះ ទ្រង់ព្រះតម្រេះយ៉ាងនេះ បានជាទ្រង់ព្រះពិរោធជាខ្លាំង ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ប្រថាប់លើសេះហោះទៅដល់មហាប្រាសាទព្រះនាងហើយ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាៈ “ឱប្អូនសំឡាញ់បងអើយ សេចក្ដីស្នេហានៃយើងទាំងពីរនាក់ក៏កាន់តែទ្វេមួយជាពីររាល់ទិវារាត្រី យើងមិនអាចរស់នៅដោយឡែកពីគ្នាបានទេ តែព្រះវរបិតាអូនបានជ្រាបសព្វគ្រប់ហើយ អំពើអាក្រក់របស់យើងមិនអាចនឹងឲ្យព្រះមហាក្សត្រជាព្រះវរបិតាអូនអត់ទោស ប្រោសប្រណីបានឡើយ អនុញ្ញាតឲ្យបងជូនបញ្ហាដែលត្រូវដោះស្រាយក្នុងពេលនេះ គឺបងត្រូវតែនាំអូនទៅនៅឯប្រទេសព្រះវរបិតាបង, បងយល់ថា ព្រះវរបិតាបងមុខជាព្រះអង្គទទួលអូនដោយសោមនស្សយ៉ាងក្រៃលែង” ។
ព្រះនាងទ្រង់មានបន្ទូលថា “ខ្ញុំម្ចាស់ សូមប្រគល់កាយថ្វាយជីវិតចំពោះព្រះបង ព្រះបងនាំអូនទៅណា អូនសុខចិត្តតែតាមព្រះបងជាដាច់ខាត” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់នឹងព្រះនាងទ្រង់គង់លើពាជីឈើយាងចេញពីមហាប្រាសាទជាប្រញាប់ ។ ការហោះហើរទៅនោះបានប្រព្រឹត្តទៅអស់កាលដ៏យូរ ស្រាប់តែព្រះនាងមានព្រះបន្ទូលថាៈ “ព្រះបង ! ខ្ញុំម្ចាស់ភ្លេចត្បូងទាំងគ្រាប់ពីរ ដែលព្រះវរបិតាព្រះរាជទានចំពោះខ្ញុំម្ចាស់ ដើម្បីទុកឲ្យខ្ញុំម្ចាស់ធ្វើដង្វាយថ្វាយព្រះវរបិតាមាតាក្មេក នៅថ្ងៃធ្វើពិធីព្រះរាជសមរស ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាៈ “យើងមកឆ្ងាយហើយ ទុកត្បូងនៅនោះចុះ កុំអូនរវល់អ្វី
ព្រះនាងទ្រង់មានបន្ទូលតបទៅវិញថាៈ មិនបានទេព្រះអង្គ ! ខ្ញុំម្ចាស់ត្រូវតែថ្វាយព្រះវរបិតាមាតាក្មេក នូវដង្វាយមួយដ៏ប្រសើរក្នុងពេលដែលខ្ញុំម្ចាស់ចូលទៅក្នុងព្រះបរមរជវាំងជាលើកដំបូង ។ គេអាចរិះគន់ថា ខ្ញុំម្ចាស់គ្មានសុជីវធម៌ ឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់បណ្ដោយតាមព្រះហឫទ័យព្រះនាង ទ្រង់មួលកូនសោជាច្រើន ហើយព្រះទីនាំងនោះចុះមកដល់ដី ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលថា “បងចាំអូននៅទីនេះ ចូរអូនប្រញាប់ទៅយកត្បូងនោះ ដោយគង់លើពាជីនេះយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់” ។
ក្រោយដែលបានពោលដូច្នេះ ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ក៏គង់លើអស្សតរហោះទៅលើអាកាសបាត់
ក្រោយដែលព្រះអង្គម្ចាស់យាងចេញអំពីមហាប្រាសាទជាមួយនឹងព្រះនាងបាត់ ពួករដ្ឋមន្ត្រីបានចូលមកក្រាបបង្គំគាល់ព្រះមហាក្សត្រិយ៍ដែលកំពុងពិរោធជាយ៉ាងខ្លាំង ទាល់តែបាត់បង់ស្មារតី ។ ពួករដ្ឋមន្ត្រីក៏ធ្វើព្រះមហាក្សត្រឲ្យដឹងព្រះអង្គឡើងវិញ ។ ព្រះអង្គទ្រង់នឹកទៅព្រះរាជបុត្រីភ្លាមមួយរំពេច ។ ទ្រង់យាងទៅកាន់មហាប្រាសាទដែលស្ថិតនៅឰដ៏អាកាស មិនឃើញព្រះនាងគង់នៅទីនោះសោះ ។ ស្រាប់តែក្រោយបន្តិចមកឃើញព្រះនាងទ្រង់គង់លើពាជីហោះវិលត្រឡប់មកមហាប្រាសាទវិញ ។ ក្នុងពេលនោះ ព្រះអង្គទ្រង់គង់ពួននៅម្ខាងព្រះទែនរង់ចាំព្រះនាងយាងទៅកាន់ក្រឡាព្រះបន្ទំ ។ បន្តិចមកស្រាប់តែព្រះនាងយាងទៅដល់ ព្រះមហាក្សត្រក៏ចាប់ព្រះនាងនាំយកទៅព្រះបរមរាជវាំង ហើយឃុំព្រះនាងក្នុងបន្ទប់មួយនៃមហាប្រាសាទ ។ ព្រះអង្គទ្រង់បានឲ្យគេយកសេះឈើនោះមកដែរ តែដោយព្រះអង្គមិនចេះប្រើទ្រង់ក៏យកសេះឈើនោះទៅទុកក្នុងបន្ទប់មួយទៀត ។
មុនពេលដែលមានព្រឹត្តិការណ៍នេះ មានព្រះមោហាក្សត្រប្រទេសដទៃមួយព្រះអង្គទ្រង់បានជ្រាបថា ព្រះមហាក្សត្រប្រទេសនេះ មានព្រះរាជបុត្រីមួយព្រះអង្គប្រកបដោយព្រះរូបដ៏ល្អអស្ចារ្យ ។ ព្រះមហាក្សត្រអង្គនោះ ទ្រង់បានចាត់អាមាត្យឲ្យមកដណ្ដឹងព្រះនាងឲ្យជាព្រះទេពីព្រះរាជបុត្រព្រះអង្គ ។ ព្រះមហាក្សត្រអង្គនេះ ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការតបទៅវិញថា ទ្រង់មិនព្រមចងស្ពានមេត្រីនឹងព្រះមហាក្សត្រដទៃទេ ។
តែដោយមានព្រឹត្តិការណ៍ដូច្នោះ ព្រះអង្គមិនអាចនឹងធ្វើព្រះរាជសមរសព្រះនាង នឹងព្រះរាជបុត្រស្ដេចប្រទេសជិត ៗ បានឡើយ ។ ទ្រង់យល់ថា គួរតែធ្វើព្រះរាជសមរសព្រះនាង នឹងព្រះរាជឱរសព្រះមហាក្សត្រប្រទេសឆ្ងាយ ៗ ទើបបាន ទ្រង់ចាត់អាមាត្យឲ្យធ្វើព្រះរាជសារតបទៅវិញថា “បុត្រីយើងពេញក្រមុំហើយ យើងអាចតឲ្យបុត្រីយើងទៅជាទេពីព្រះរាជបុត្រព្រះអង្គបាន យើងនឹងត្រូវជាដន្លងនឹងគ្នា ប្រទេសយើងទាំងពីរ នឹងបានជាមិត្តជាមួយគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ័្ធ សូមស្ដេចយាងមកយកបុត្រីខ្ញុំចុះ ។
រឿងព្រះមហាក្សត្រចង់ធ្វើព្រះរាជសមរសនោះ សូមស្លែះតែប៉ុណ្ណេះសិន ។ លំដាប់តទៅ សូមពណ៌នាអំពីព្រះអង្គម្ចាស់ដែលទ្រង់រង់ចាំព្រះនាងតែមួយព្រះអង្គនៅទីនោះ មិនឃើញព្រះនាងនិវត្តមកសោះ ទ្រង់បានពិនិត្យទីកន្លែងដែលទ្រង់ប្រថាប់ គឺជាវាលខ្សាច់រហោឋានធំធេងលន្លង់លន្លោច មានផ្នូរខ្សាច់ជាច្រើនពាសពេញ ឯព្រះអាទិត្យបញ្ចេញនូវចំហាយខ្លាំងពន់ពេក ហើយនៅទីនោះ គ្មានស្មៅ ឬតិណជាតិ ដុះមួយសសៃសោះឡើយ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ស្រេកឃ្លានជាអនេក ទ្រង់យាងទៅរកទឹក ដើម្បីនឹងសោយ តែទីនោះគ្មានសោះ ។ ទ្រង់បានឡើងទៅលើភ្នំខ្សាច់មួយខ្ពស់ ហើយចុះទៅម្ខាងស្មានថា មានដង្គុំព្រៃវាលខ្សាច់ ដែលក្រឡេកមើលពិឆ្ងាយនៅមានពណ៌ស្រស់ខៀវខ្ចី…. ប៉ុន្តែ លុះយាងដល់កំពូលលើ ស្រាប់តែរអិលផ្លាតព្រះបាទដួលរសាត់ចុះមកក្រោម ។ ខ្សាច់នោះហូរដូចជាទឹកកកហូរក្នុងនិទាឃរដូវដូច្នោះ ។ កាលបើព្រះអង្គងើបឡើង ទ្រង់បានទតទៅឃើញឧទ្យានមួយ មានផលានុផលបរិបូណ៌គ្រប់យ៉ាង ។ ផលានុផលនោះ មានពណ៌ក្រហមច្រាលឆ្អៅគួរឲ្យចង់សោយពន់ពេក ទ្រង់បានបេះផ្លែប៉ែសមួយសោយទ្រង់យាងទៅផ្ទំក្រោមដើមឈើនោះហើយលក់ទៅ ដល់ទ្រង់តើនចាកសយនា យកព្រះហត្ថាស្ទាបព្រះភ័ក្ត្រ ទ្រង់យល់ថា ព្រះភ័ក្ត្រសុទ្ធតែរោម ។ ព្រះអង្គឆ្ងល់ពន់ពេក ទ្រង់ព្រះតម្រិះថា មុនអញដេក អញគ្មានរោមទេ ម្ដេចមកមានរោមដុច្នេះ ? ហើយទ្រង់យល់ថា “ហេតុដែលមានរោមនេះ ប្រហែលជាមកពីផ្លែប៉ែសនេះទេដឹង ! “ ។ ដល់បន្តិចទៅទ្រង់ឃ្លានទៀត ទ្រង់មិនហ៊ានសោយផ្លែប៉ែសទេ ទ្រង់ខំព្យាយាមត្រេចទៅកាន់ថើមព័រមួយ ទ្រង់ក៏ចាប់មែកនោះទាញបន្ទាបចុះបេះផ្លែព័រនោះ សោយហើយទ្រង់ក៏ផ្ទំលក់ទៅ ។ ដល់តើនពីក្រឡាព្រះបន្ទំស្រាប់តែមានស្នែងដុះចំព្រះសិរនឹងរោមដុះជុំវិញរង្វង់ព្រះឱស្ឋ មានពុកចង្កាសវែង ។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលក្នុងព្រះហឫទ័យថាៈ “ឱរូបអញអាក្រក់ណាស់ បើព្រះនាងយាងវិលត្រឡប់មកប្រាកដជាព្រះនាងលែងស្គាល់អញ ! ព្រះនាងអស់សេចក្ដីស្នេហាមកលើខ្លួនអញ អញអស់សង្ឃឹមហើយ ឱចំជាសំណាងអាក្រក់ណាស់តើ ! ក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែងហូរទឹកព្រះនេត្រស្រោចស្រប់ព្រះភ័ក្ត្រ ហើយទ្រង់ផ្ទំលក់ទៅ ស្រាប់តែទ្រង់ព្រះសុបិននិមិត្តឃើញតាចាស់ម្នាក់យកដៃមកបបោសអង្អែលព្រះសិរ ហើយក្រាបបង្គំទូលថា “ឱព្រះអង្គ ម្ដេចក៏ទ្រង់ព្រួយព្រះហឬទ័យខ្លាំងម្ល៉េះ ? ។
ព្រលឹងនៃព្រះអង្គម្ចាស់ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅកាន់តាចាស់អំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានមកចំពោះព្រះរូបព្រះអង្គ ។ តាចាស់ក៏ក្រាបបង្គំទូលថាៈ “សូមព្រះអង្គកុំព្រួយព្រះហឬទ័យសោះឡើយ សូមទ្រង់រើសផ្លែព័រនឹងផ្លែប៉ែសដែលមានសភាពក្រៀម ដែលធ្លាក់ក្រោមរុក្ខជាតិទាំងនោះ សូមទ្រង់សោយផ្លែឈើទាំងនោះ ពុកចង្កានឹងស្នែងដែលដុះនោះនឹងរលត់រលាយជ្រុះបាត់ សូមទ្រង់កុំគង់ប្រថាប់នៅទីនេះ សូមស្ដេចយាងឲ្យឆាប់ ពីព្រោះព្រះអង្គគង់នៅក្នុងឱទ្យាននៃអ្នកតាយក្សទាំងឡាយពេលនេះព្រះអង្គទ្រង់កំពុងផ្ទំ ដល់ ទ្រង់តើនព្រះសយនា ហើយគង់នៅតទៅទៀត នឹងសោយទិវង្គតមិនខាន ! “ ។
ព្រលឹងនៃព្រះអង្គម្ចាស់ លុះទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់នូវរឿងនេះហើយមានព្រះហឫទ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំង ទ្រង់ភ្ញាក់ពីនិន្ទ្រាឡើង ទ្រង់គង់នៅតែមួយព្រះអង្គឯងក្នុងទីនោះ ។ ព្រះចន្ទចោលរស្មីភ្លឺត្រចះត្រចង់កណ្ដាលមេឃា ព្រះពាយផាយផាត់បក់មកយ៉ាងត្រជាក់ វាលខ្សាច់រហោឋានក៏គ្មានចំហាយក្ដៅនឹងធូលីហុយសោះឡើយ ។ ក្នុងពេលនោះ ព្រះអង្ិគម្ចាស់ ទ្រង់ប្រញាប់ប្រញាល់យាងចេញពីកន្លែងអពមង្គលនោះ តាមពាក្យដំបូន្មាននៃតាចាស់ ។ ទ្រង់ឱនរើសផ្លែប៉ែសនឹងផ្លែពីរដែលជ្រុះរាត់រាយក្រោមរុក្ខជាតិ ដែលមានសភាពក្រៀមស្ងួតហើយ ទ្រង់សោយនូវផ្លែឈើទាំងនោះ ។ ក្នុងមួយរំពេច ពុកចង្កានឹងស្នែងក៏ជ្រុះធ្លាក់បាត់អស់គ្មានសល់ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ព្រះតម្រិះមួយស្របក់រួចទ្រង់កាច់មែកឈើសូល (ស្រល់) ក្រងជាល្អីមួយ ហើយទ្រង់ប្រមូលផ្លូវប៉ែសនឹងផ្លែពីរដែលមានសភាពក្រៀម នឹងផ្លែដែលកំពុងមានទឹកដមផ្អែមឆ្ងាញ់ដាក់ក្នុងល្អីនោះ ។ រួចទ្រង់ចាកចេញពីឧទ្យាននោះទៅដោយប្រញាប់ប្រញាល់ជាខ្លាំង ។ ទ្រង់មានបំណងចង់និវត្តទៅកាន់មាតុភូមិវិញ តែវង្វែងមិនជ្រាបផ្លូវសោះ ទ្រង់ចេះតែយាងទៅជាលំដាប់ ។ ទ្រង់បានឆ្លើយព្រះដំណើរប្រាំពីរថ្ងៃប្រាំពីរយប់ នៅក្នុងវាលខ្សាច់រហោឋានទ្រង់មិនបានជួបប្រទះនឹងមនុស្សសត្វអ្វីសោះឡើយ ។ តមកទ្រង់មានសេចក្ដីស្រេកឃ្លានជាខ្លាំង បានសោយផ្លែព័រនឹងផ្លែប៉ែសក្រៀមនោះទៅ ។ លុះនឿយព្រះកាយពល ក៏ផ្ទំនៅលើផ្នូកខ្សាច់លក់ទៀត លុះតើនឡើងចាប់បន្តព្រះដំណើរតទៅទៀត បានយាងទៅដល់ថ្នល់ធំមួយផុតពីគ្រោះថ្នាក់នោះ ហើយគង់នៅលើចិញ្ចើមថ្នល់ ដើម្បីសម្រាកព្រះកាយ ។
ក្រោយមកបន្តិច មានមនុស្សម្នាក់ដឹកលាមួយដើរមកដល់ទីនោះ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានបន្ទូលសួរពត៌មានផម្សេង ៗ ពីអ្នកដឹកលា ៗ ក៏ក្រាបបង្គំទូលថា បើព្រះអង្គចង់ធ្វើព្រះដំណើរទៅកាន់មាតុភូមិ សូមស្ដេចយាងទៅកាន់ទិសខាងកើត ។ បើមានព្រះរាជបំណងចង់ជួបនឹងព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីសូមស្ដេចយាងទៅទិសខាងលិច ។ គ្រានោះព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រងមានព្រះតម្រិះថា “អញចង់ឃើញព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីនឹងសេះឈើ អញមិនត្រូវត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះនិវេសន៍វិញទេ គួរតែធ្វើដំណើរទៅកាន់ទិសខាងលិច ដើម្បីឲ្យបានជួបនឹងព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីនឹងសេះឈើ” ។
លុះទ្រង់យាងទៅបន្តិច ទ្រង់បានឮសូរសព្ទដូចជាជើងសេះរណ្ដំលើថ្លល់ពីក្រោយព្រះអង្គ លុះទ្រង់ឈ្មៀងព្រះនេត្រទៅ បានយល់ពួកយោធាមួយក្រុមជិះសេះពាក់គ្រឿងដែក ហើយស្រែកយ៉ាងខ្លាំងព្រមទាំងមានឫកពាដ៏ខែងរ៉ែងផង ។
នៅចំកណ្ដាលពួកទ័ពសេះនេះ មានរាជរថមួយទឹមដោយសេះបួនប្រដាប់ដោយក្បាច់រចនាដ៏មានពណ៌ដូចមាសភ្លឺក្រហមច្រាលឆ្អៅ ហើយមានទ្វារនឹងបង្អួចរចនាដោយកញ្ចក់ ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ភៀសព្រះអង្គឆ្ងាយ ដើម្បីឲ្យរាជរថនេះបរដោយសេរីតាមថ្នល់ធំនោះ ។ លុះរាជរថនោះមកដល់ ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ចេញពីពួកដង្ហែ មកក្រាបបង្គំទូលសួរព្រះអង្គម្ចាស់ថា តើអ្នកឯងលក់អ្វី ? បុរសនេះមិនស្គាល់ថាព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រព្រះមហាក្សត្រទេ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា ខ្ញុំគ្មានលក់អ្វីទេ ! ។
បុរសក៏សួរតទៅទៀតថា “តើអ្វីនៅក្នុងកន្ត្រកនោះ ? មិនគឺផ្លែប៉ែសឬផ្លែប៉ោមឬ ? ព្រះអង្គម្ចាស់យើងទ្រង់ធ្វើព្រះរាជដំណើរមកតាំងពីព្រឹកទល់ល្ងាច ទ្រង់មានបំណងចង់សោយដែរ ចូរលក់ផ្លែនោះមកឲ្យយើងខ្លះ ! ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា ផ្លែឈើនេះសម្រាប់តែយើងប៉ុណ្ណេះ យើងមិនអាចលក់បានទេ ! ដូចអ្នកឯងជ្រាបស្រាប់ហើយ នៅទីនេះគ្មានស្មៅមួយទងសោះ បើខ្ញុំឃ្លាន តើខ្ញុំមានអ្វីបំបាត់ការស្រេកឃ្លានបាន ! ” ។
ចំណែកព្រះអង្គម្ចាស់ដែលគនង់នៅលើរាជរថ ក៏ឲ្យយកប្រាក់ ១ កហាបណៈទៅទិញផ្លែឈើនោះ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរបុរសថាៈ
“តើអ្នកឯងទៅណា ?”
បុរសក្រាបបង្គំទូលព្រះអង្គម្ចាស់ថា
“ព្រះអង្គម្ចាស់យើងទ្រង់យាងទៅកាន់សំណាក់ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីដែលទ្រង់ត្រូវបញ្ជាប់ពាក្យ
ឯព្រះអង្គម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះ ក៏ទ្រង់បានយកផ្លែឈើប្រទានទៅបុរសនោះ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ដែលគង់លើរាជរថ ទ្រង់សោយផ្លែព័រនឹងផ្លែប៉ែសស្រស់នោះទៅ ។ ដោយរាជរថនោះចេះតែបរ ៗ ទៅ ស្រាប់តែព្រះអង្គម្ចាស់បានបញ្ចេញព្រះសូរសៀងយ៉ាងខ្លាំង ដោយភ័យតក់ស្លុតឥតឧបមាដោយទ្រង់ទតព្រះរូបព្រះអង្គទៅឃើញជារូបអមនុស្សមានព្រះភ័ក្ត្រ មានពុកចង្ការហើយព្រះសិរមានស្នែងពីរដុះទំពីលើថែមទៀត ។ ព្រះរាជបរិពារដែលដង្ហែព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ឈប់នៅកណ្ដាលថ្នល់រង់ចាំអ្នកលក់ផ្លែឈើ ។ បន្តិចទៀតព្រះអង្គម្ចាស់ដែលលក់ផ្លែឈើ ទ្រង់យាងមកដល់ទីនេះ ។ ពួករដ្ឋមន្ត្រីក៏ឃាំងផ្លូវមិនឲ្យទ្រង់ស្ដេចយាងបាន ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីក្រាបបង្គំសួរថា តើផ្លែឈើដែលទ្រង់បានលក់ថ្វាយព្រះអង្គម្ចាស់យើង យកពីណាមក” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបទៅវិញថាៈ ផ្លែឈើនេះគឺ ខ្ញុំបេះពីដើមវាពិត ៗ” ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីក្រាបបង្គំទូលថាៈ សូមទ្រង់ទត ! ក្រោយដែលព្រះអង្គម្ចាស់ទូលព្រះបង្គំសោយផ្លែឈើទ្រង់ ៗ មេត្តាទតមើលចុះ ម្ដេចក៏លើព្រះភ័ក្ត្រព្រះអង្គមានដុះរោមវែង ៗ ហើយនៅលើព្រះសិរមានស្នែងដូច្នេះ ! “ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់លុះយាងទៅកាន់រាជរថហើយ ក៏ទ្រង់ទតទៅឃើញមនុស្សម្នាក់អង្គុយក្នុងរាជរថមានសភាពប្លែកអស្ចារ្យ ទ្រង់មានព្រះហឬទ័យសប្បាយឥតបមា” ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបទៅវិញថា ខ្ញុំបានសោយផ្លែឈើនោះដែរ ម្ដេចក៏ខ្ញុំគ្មានរោម គ្មានស្នែង ! “ ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រី ក៏មិនអាចនឹងឆ្លើយតបទ្រង់បានឡើយ ។
ក្រោយដែលព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ព្រះតម្រិះ ទ្រង់ក៏បានឈ្វេងយល់មួយរំពេចហើយទ្រង់មានបន្ទូលថាៈ
តើព្រះអង្គម្ចាស់អ្នកឯងសោយផ្លែឈើនោះហើយទ្រង់ផ្ទុំឬ ? ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីក៏ក្រាបបង្គំទូលតបថាៈ ទ្រង់ផ្ទុំ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់តបវិញថា ឥឡូវនេះខ្ញុំឥតមានសង្ស័យទេ ! អ្នកឯងជាជនបរទេស អ្នកឯងមិនដឹងទំនៀមទម្លាប់ប្រទេសនេះ ដែលគេហាមមិនឲ្យដេក ក្រោយដែលបានបរិភោគម្ហូបអាហារហើយ ។ បើយើងដេកមុខជាមានរោមនិងស្នែងហើយ” ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីមើលមុខគ្នាទៅវិញមកហើយថា តើយើងធ្វើយ៉ាងណា ! ការណ៍នេះគឺមកពីស្រែកឃ្លានហួសប្រមាណ នឹងការងងុយងោកងក់នៃព្រះអង្គម្ចាស់យើង តើព្រះអង្គម្ចាស់យើងទៅធ្វើព្រះរាជសមរសជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីដូចម្ដេចកើត បើព្រះរូបព្រះអង្គអាក្រក់ដូច្នេះ ! ។
មានរដ្ឋមន្ត្រីម្នាក់ពោលថា “បើយើងនេះត្រូវតែយើងវិលទៅកាន់ព្រះរាជធានីវិញ” ។
តែព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មិនយល់ព្រមតាម ហើយទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាៈ “យើងរង់ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ យើងមិនអាចនឹងដកឃ្លាថយ ខានធ្វើសមរសនឹងព្រះនាងនោះសោះឡើយ ។
ដល់អវសាន មានរដ្ឋមន្ត្រីម្នាក់ទៀត ដែលស្ថិតនៅជិតព្រះអង្គបានស្នើសុំប្រើឧបាយកលមួយថាៈ “យើងត្រូវរកយុវបុរសម្នាក់ មានសភាពស្អាតស្អំប្រកបដោយសោកណភាព ដែលយើងទុកជាព្រះអង្គម្ចាស់យើងសុទ្ធសាធ ហើយយើងនាំឲ្យចូលទៅក្នុងព្រះបរមរាជវាំងថ្វាយបង្គំព្រះបិតាក្មេក, គង់ជិតព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ។ លុះដល់ព្រះនាងយាងទៅកាន់ព្រះនគរ ព្រះបិតាក្មេកវិញ ព្រះនាងនឹងត្រូវទទួលព្រះអង្គម្ចាស់ជាព្រះស្វាមីពុំខាន” ។
ឧបាយកលនេះបានទទួលយល់ព្រមពីពួករដ្ឋមន្ត្រីទាំងឡាយ ពួករដ្ឋមន្ត្រីទាំងឡាយ ក៏ខំព្យាយាមស្វែងរកយុវបុរសម្នាក់ មានរូបឆោមលោមពណ៌ស្រស់ប្រិមប្រិយ ។ ក្រោយដែលបានពិនិត្យបុរសកំឡោះដែលស្ថិតនៅទីនោះ រដ្ឋមន្ត្រីទាំងឡាយក៏យល់ថា “អ្នកលក់ផ្លែឈើនេះជាយុវបុរសមានរូបកាយប្រកបដោយលំអរគ្រប់យ៉ាង ក៏មូលមតិគ្នាឲ្យអ្នកលក់ផ្លែឈើនោះ ឡើងជិះលើរាជរថជំនួសព្រះអង្គម្ចាស់ខ្លួន ។ ប៉ុន្តែអ្នកលក់ផ្លែឈើធ្វើឫកពាដូចមិនព្រមធ្វើសហការជាមួយសោះ ក៏មានវាចាថា ខ្ញុំប្រញាប់ណាស់ ខ្ញុំមិនអាចបំពេញបេសកកម្មនោះបានឡើយ ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីក៏បានទទូចអង្វរករអ្នកលក់ផ្លែឈើ ឲ្យទទួលធ្វើមុខដំណែងនោះជួសព្រះអង្គម្ចាស់ ៗ នឹងប្រទានប្រាក់ប្រាំកហាបណៈ ។
អ្នកលក់ផ្លែឈើតបថា ប្រាំកហាបណៈ ! មិនសមនឹងទៅកាន់មុខដំណែងនោះបានទេ” ។
ពួករដ្ឋមន្ត្រីតបមកវិញថា សូមជូន ៧ កហាបណៈចុះ ។
អ្នកលក់ផ្លែឈើ ក៏យល់ព្រមហើយឡើងទៅអង្គុយនៅលើរាជរថ ។ ឯព្រះអង្គម្ចាស់ដែលមានពុកមាត់ពុកចង្កានឹងស្នែង ក៏គង់លើពាជីមួយចូលទៅកាន់រាជធានីនោះដែរ ។ អ្នកលក់ផ្លែឈើគេតុបតែងឲ្យជួតក្បាលនឹងកន្សែងធំមានស្បៃបិទមុខជិត ។ ពួករដ្ឋមន្ត្រីបានគិតគ្នាថា លុះទៅដល់ព្រះបរមរាជវាំងត្រូវឲ្យព្រះអង្គម្ចាស់យើង ស្ថិតលាក់ពួនខ្លួននៅបន្ទប់មួយ ហើយកុំឲ្យអ្នកណាឃើញសោះឡើយ ។ ការប្រយ័ត្ននេះរួចហើយរាជរថក៏ធ្វើដំណើរតទៅទៀត ។
លុះបុរសលក់ផ្លែឈើមកដល់រាជធានី ព្រះមហាក្សត្រនគរនោះទ្រងបានយាងទៅទទួលនៅខ្លោងទ្វារធំយ៉ាងឧឡារឹក ។ ទ្រង់បានទតទៅយល់ព្រះសុនិសាមានរូបឆោមល្អស្រស់ជាអនេកកប្បការ ហើយមានព្រះជំនូនច្រើនផង ទ្រង់មានព្រះរាហឬទ័យខ្លាចក្រែងព្រះសុនិសាទ្រង់បានជ្រាបនូវព្រឹត្តិការណ៍នៃព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ទ្រង់ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ចាត់ឲ្យរៀបចំពិធីសមរសក្នុងរវាង ៤ ថ្ងៃ ៤ យប់យ៉ាងអធិកអធ៌ម ។ ពួកចាស់ទុំត្រូវជប់លៀងនៅខាងក្រៅព្រះបរមរាជវាំង ។ ពួកក្មេងអាចចូលមកជប់លៀងនៅក្នុងព្រះបរមរាជវាំង ដើម្បីនឹងកំដរព្រះអង្គម្ចាស់នឹងព្រះនាងបាន ។ ពិធីនឹងកិច្ចការកំសាន្តសប្បាយត្រូវលៃលកបំពេញដោយស្ងប់ស្ងាត់ព្រមទាំងប្រយ័ត្នប្រយែងយ៉ាងខ្លាំងក្រែងដំណឹងអាក្រក់ពីព្រះនាងលេចឮខ្ចរខ្ចាយទៅបាន ។
ពិធីសមរសកន្លងមក ៣ ថ្ងៃ ព្រះនាងមិនដែលបានទតទៅកាន់ព្រះអង្គម្ចាស់ដល់ម្ដងសោះឡើកយ ។ ទ្រង់ព្រះកន្សែងសោយសោកនឹករលឹកដល់ព្រះអង្គម្ចាស់ ដែលទ្រង់ស្នេហាពេញព្រះហឫទ័យ លុះដល់ថ្ងៃទី ៤ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ព្រួយព្រះរាជហឫទ័យជាខ្លាំង ក៏មានព្រះរាជបញ្ជាឲ្យយាយអករ៍ម្នាក់ជាទីទុកព្រះរាជហឫទ័យទៅជំរាប់ព្រះនាងថា ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះរាជហឫទ័យស្នេហាចំពោះព្រះនាងជាខ្លាំង ។
នៅពេលលៀងព្រះក្រយាស្ងោយមួយនៅសាយណ្ហសម័យ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់គង់នៅជិតព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ទ្រង់ឆ្លៀតឱកាសក្នុងពេលដែលពួកសមន្តរាជទាំងឡាយមិនបានអើពើនឹងទ្រង់ ទ្រង់ខ្សឹបដាក់ព្រះកាណ៌ព្រះនាងថា ទ្រង់បានវិលត្រឡប់មកវិញហើយ ព្រះនាងទ្រង់បានជ្រាបច្បាស់នូវព្រះសូរសៀងនៃព្រះអង្គម្ចាស់ហើយ ទ្រង់បើកស្បៃបាំងព្រះភ័ក្ត្រ ហើយទ្រង់បានក្រឡេកទៅឃើញច្បាប់ដូចជាទ្រង់សុបិននិម្មិតដូច្នោះ ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីទ្រង់ជូតព្រះភ័ក្ត្រ ដែលជោរជន់ដោយទឹកព្រះនេត្រ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលឆ្លើយតបហើយទ្រង់ព្រះសំរួល ទ្រង់បានរាំជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់ជាច្រើនផង ។ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលចំពោះព្រះនាងថា យើងនឹងគិតធ្វើដំណើរទៅពេលខានស្អែក សូមព្រះនាងសុំសេះឈើពីព្រះវរបិតា ហើយបើព្រះវរបិតាពុំព្រមព្រះរាជទានទេ សូមព្រះនាងក្រាបបង្គំទូលថា ព្រះនាងមិនព្រមទៅជាមួយទូលបង្គំទេ បើទុកជាព្រះវរបិតាកំញើញគំរាមយ៉ាងណា កុំឲ្យព្រះនាងទ្រង់ភ័យតក់ស្លុតឲ្យសោះ ត្រូវទ្រង់ទទូចសុំព្រះវរបិតានូវសេះឈើនោះឲ្យទាល់តែបាន ។
ចំណែកខាងព្រះមហាក្សត្រវិញ ព្រះអង្គទ្រង់បានចាត់យាយអករ៍ម្នាក់ឃ្លាំមើលព្រះអង្គម្ចាស់ទាំងពីរព្រះអង្គ ។ យាយអករ៍ក៏វិលត្រឡប់ទៅវិញបានក្រាបបង្គំទូលមហារាជថា ព្រះអង្គម្ចាស់ទាំងពីរព្រមព្រៀងគ្នាដោយសុទ្ធចិត្ត ទ្រង់បានរាំច្រៀងទាំងពីរព្រះអង្គយាងសប្បាយរីករាយ ។ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មានព្រះរាជហឫទ័យសោមនស្សពន់ពេក ដោយទ្រង់បានដំណឹងល្អនេះ ។
ព្រឹកឡើងមានបុគ្គលជាភ្ញៀវកិត្តិយសបានមករង់ចាំ នៅមុខខ្លោងទ្វារព្រះបរមរាជវាំងដើម្បីនឹងក្រាបបង្គំព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រី ។ ព្រះអង្គម្ចាស់នឹងព្រះបរិពារបានរង់ចាំព្រះអង្គម្ចាស់ក្សត្រីនៅទីនោះដែរ តែព្រះនាងមិនឃើញយាងទៅ ។ ព្រះនាងបានទាមទារសេះឈើ ពីព្រះវរបិតាទ្រង់បានយកព្រះហស្ថទាំងពីរឱបព្រះបាទានៃព្រះវរបិតា ទាមទារដោយសោកសង្រៀងជាខ្លាំង ។ ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះពិរោធជាខ្លាំងទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យហៅនាយពេជ្ឈឃាដមក តែព្រះនាងទ្រង់ឥតមានតក់ស្លុតអ្វីសោះឡើយ ។
ព្រះនាងទ្រង់ក្រាបបង្គំទូលព្រះវរបិតាថាៈ សូមបិតាសម្លាប់កូនចុះ, បើបិតាទ្រង់មិនព្រមឲ្យសេះឈើមកកូន” ។
ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះពិរោធជាខ្លាំង តែបើទុកជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះនាងទ្រង់គ្មានព្រឺព្រួចអ្វីសោះឡើយ ទ្រង់មិនលះបង់ព្រះបំណងគឺតាមទារយកសេះឈើនោះទេ ។
ពួកឥស្សរជន ដែលរង់ចាំព្រះនាងនៅខ្លោងទ្វារព្រះបរមរាជវាំង ក៏នឹកឆ្ងល់ថាហេតុដូចម្ដេចក៏បាត់ព្រះនាង មិនឃើញយាងមក ! ។ ពួកនេះក៏ចូលទៅក្នុងព្រះបរមរាជវាំង ដើម្បីនឹងសួរហេតុនោះឲ្យច្បាស់លាស់ ។
ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មានព្រះរាជបន្ទូលថា “កូនខ្ញុំវាចង់យកសេះឈើទៅជាមួយនឹងវា !” ។
ពួកឥស្សរជនក៏ក្រាបបង្គំទូលតបថាៈ
“សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស សូមព្រះអង្គទ្រង់ព្រះរាជានុញ្ញាតឲ្យព្រះនាងយកសេះឈើជាល្បែងក្មេងទៅជាមួយព្រះនាងផងចុះ ។
លុះទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ដូច្នោះ ព្រះមហាក្សត្រក៏ប្រគល់សេះឈើឲ្យព្រះនាងភ្លាមមួយរំពេច ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ នឹងព្រះនាងក៏ទ្រង់គង់លើរាជរថធ្វើព្រះដំណើរចេញទៅដោយមានព្រះបរិពារជាច្រើនពាន់នាក់ចោមរោមទៅជាមួយផង ។
ព្រះដំណើរនោះមានសភាពឆ្ងាយស្រយាល ។ ព្រះអង្គម្ចាស់នឹងព្រះនាងមានមនុស្សថែរក្សាអមព្រះអង្គជានិច្ច បានជាគ្មានឱកាសនឹងគេចព្រះអង្គចេញពីទីនោះសោះ ។ ព្រះអង្គទាំងពីរស្ដេចយាងជិតទៅដល់ប្រទេសព្រះមហាក្សត្រនៃព្រះអង្គម្ចាស់ដែលមានស្នែង ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ព្រះនាងថាៈ “បើយើងទាំងពីរនាក់ទៅដល់មុខព្រះបរមរាជវាំងនៃព្រះរាជាប្រទេសនោះសូមព្រះនាងក្រាបបង្គំទូលព្រះមហាក្សត្រថា សូមទ្រង់យកថាសប្រាំពីរសុទ្ធតែពេញទៅដោយមាស ។ មាសនោះ ព្រះនាងនិងបាចទៅលើមហាជន ។ បើបើ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់មិនព្រមត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកថាសទាំងប្រាំពីរនោះទេ ព្រះនាងមិនត្រូវចុះពីរាជរថឡើយ ។
លុះព្រះអង្គម្ចាស់ទាំងពីរយាងទៅដល់មុខព្រះរាជវាំង ព្រះនាងទ្រង់នឹកឃើញបណ្ដាំព្រះស្វាមី ទ្រង់ធ្វើតាមបណ្ដាំនោះយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ។ មហាជនទាំងប្រុសស្រី ក្មេងចាស់រត់ទៅដណ្ដើមមាស ដែលព្រះនាងទ្រង់បាចលើផែនប្រថពី ។ ក្នុងពេលនោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ទ្រង់ទាញព្រះហស្ថព្រះនាងហើយទ្រង់គង់លើសេះឈើ ទ្រង់មួលកូនសោឥ សេះឈើនោះហោះទៅលើអាកាស ។ ព្រះដំណើរនៃព្រះអង្គម្ចាស់ទាំងពីរព្រះអង្គក៏បានទៅដល់រាជធានីដោយសុវត្ថិភាព ។
តាំងពីព្រះអង្គម្ចាស់ស្ដេចយាងបាត់ពីរាជធានី ព្រះវរបិតាព្រះអង្គទ្រង់ព្រួយបារម្ភពន់ពេកផ្ទំពុំបានសោះ មានព្រះរាជឱង្ការថា ការបាត់ព្រះឱរសនេះ បុព្វហេតុមកពីជាងឈើនោះឯង ព្រោះហេតុដូច្នេះ ត្រូវជាងឈើនេះទទួលទណ្ឌកម្មប្រហារជីវិតបង់ ក៏ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យយកជាងឈើ ទៅបោះដែកគោលភ្ជាប់ត្រង់កន្លែងដែលចូលទៅកាន់ស្ពានអស់រយៈវេលា ៣ ថ្ងៃ ៣ យប់ហើយ ។ ប៉ុន្តែក្នុងពេលនោះ ទទួលព្រះអង្គម្ចាស់ស្ដេចនិវត្តមកកាន់រាជធានីវិញ លុះយាងមកដល់ទ្រង់នឹកដល់ជាងឈើភ្លាម ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតា “បិតា សេះឈើនេះមានប្រយោជន៍សំខាន់ណាស់ ! បើគ្មានសេះឈើនេះទេ កូនមិនអាចធ្វើដំណើរដោយស្រួលបាន កូនមិនអាចនឹងបានព្រះនាងធ្វើជាមហេសីព្រមទាំងមិនអាចវិលត្រឡប់មកកាន់ព្រះរាជនិវេសន៍បានឡើយ” បិតា ! សូមព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យហៅជាងឈើ ដែលធ្វើសេះឈើនោះមកសូមឲ្យបិតា ព្រះរាជទាននូវរង្វាន់ដ៏ប្រសើរ ។
លុះទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ដូច្នេះហើយ ព្រះមហាក្សត្រទ្រង់ខ្មាស់អៀនពន់ពេក ក៏ប្រាប់ព្រះឱរសថា ព្រះអង្គបានយកជាងនោះទៅបោះដែកគោលចំពីមុខស្ពានហើយ ។ តមកបានត្រាស់បង្គាប់អាមាត្យទៅមើលជាងឈើនោះ ។ ឯជាងឈើនៅរស់រានមានជីវិតតនៅឡើយ ។ គេបាននាំងជាងឈើនោះយកមកថ្វាយព្រះអង្គម្ចាស់ ៗ ក៏បានចាត់គ្រូពេទ្យយ៉ាងជំនាញមកព្យាបាលរបួសនោះឲ្យជាសះស្បើយ ។ ប្រះមហាក្សត្រទ្រង់បានធ្វើព្រះរាជអំណោយនូវថង់មួយពេញទៅដោយមាស ដើម្បីនឹងឲ្យជាងឈើនេះព្យាយាមធ្វើសេះឈើនេះឲ្យវិសេសវិសាលឡើងតទៅអនាគត ។
បន្ទាប់មក មានការជប់លៀង ហើយប្រគំតូរ្យតន្ត្រីគគ្រិកគគ្រែងជាឱឡារឹក ដើម្បីជាព្រះកិត្តយសចំពោះព្រះរាជសមរស រវាងព្រះអង្គម្ចាស់នឹងព្រះនាង ។
ថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គម្ចាស់ទាំងពីរព្រះអង្គ ក៏បានឡើងគ្រងរាជសម្បត្តិជាដំណតពីព្រះវរបិតារហូតមក ។
ដកស្រង់ពី: កម្ពុជសូរិយា
0 comments:
Post a Comment