រឿង ១០០១ យប់
កាលពីយូរលង់ណាស់មកហើយ មានស្តេចមួយអង្គ ដែលជាស្តេចនៃស្តេចទាំងឡាយ គ្រប់គ្រងដែនដីលាតសន្ធឹងពីឥណ្ឌារហូតដល់ស្រុកចិន។ ព្រះអង្គមានទាហាននិងបំរើរាប់ម៉ឺននាក់។ គាត់មានបុត្រាពីរអង្គ។ រាជបុត្រច្បងធំពេញវ័យកំលោះ រាជបុត្រពៅនៅជំទង់នៅឡើយ។ រាជបុត្រទាំង២អង្គសុទ្ធ តែមានសេចក្តីអង់អាចក្លាហានក្នុងសឹកសង្គ្រាម។
តែរាជបុត្រច្បងមានកំលាំងខ្លាំងពូកែជាងប្អូន។ ដូច្នេះកូនបងជាអ្នកគ្រងរាជ្យបន្ត។ ក្សត្រាអង្គនេះគ្រប់គ្រងអំនាចប្រកបដោយយុត្តិធម៌ ដែលធ្វើឱយបណ្តាប្រជានុរាស្ត្រទាំងអស់នៃប្រទេសនេះស្រលាញ់ពេញចិត្តស្តេចអង្គនេះ និងរាជាណាចក្រនេះណាស់។ ស្តេចអង្គនេះមានព្រះនាមហៅថា ស្តេច ឆារីយ៉ា ហើយទ្រង់បានតែងតាំងព្រះអនុជ ដែលមានព្រះនាមហៅថា ឆាសាម៉ាន់ ជាស្តេច គ្រងរាជ្យនៅនគរបារបារ។ ក្សត្រាអង្គនិមួយៗគ្របគ្រងប្រទេសរបស់ខ្លួនប្រកបដោយសមធម៌និងយុត្តិធម៌ចំពោះរាជានុរាស្ត្រក្រោមបង្គាប់របស់ខ្លួន ផ្តល់នូវសេចក្តីសុខ និងរីករាយអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។
អស់រយៈកាល២០ឆ្នាំកន្លងទៅ ស្តេចទាំង២អង្គមិនដែលបានជួបគ្នាបន្តិចឡើយ រហូតដល់សម័យថ្ងៃមួយ ស្តេចបងបាននិយាយត្អូញត្អែរប្រាប់គេឯងពីសេចក្តីនឹករលឹកចំពោះប្អូនប្រុសរបស់គាត់ ហើយថាគាត់ត្រូវតែទៅសួរសុខទុក្ខប្អូនម្តងទៀត។ គាត់បានប្រឹក្សាជាមួយមន្ត្រីជំនិតរបស់គាត់អំពីការទៅសួរសុខទុក្ខនេះ ប៉ុន្តែមន្ត្រីរូបនេះ យល់ថា មិនគួរធ្វើបែបនេះទេ ហើយឱយយោបល់ថា គួរតែសរសេរសំបុត្រ ហើយបញ្ជូនអំនោយតាមរយៈគាត់ទៅស្តេចប្អូន ដោយមានសេចក្តីអញ្ជើញស្តេចប្អូនមកសួរសុខទុក្ខវិញ។
ព្រះអង្គក៏យល់ស្របនឹងយោបល់នេះ រួចហើយឱយគេរៀបចំអំនោយសមរម្យ មានដូចជា សេះដែលមានបង្ហៀរអំពីមាស ទាសករ ស្រីបំរើ និង ស្រីក្រមុំស្អាតៗ របស់របរល្អៗនិងថ្លៃៗ។ បន្ទាប់មកទៀតគាត់សរសេរសំបុត្រមួយទៅកាន់ ឆាសាម៉ាន់ សំដែងអំពីសេចក្តីស្រលាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់គាត់ចំពោះប្អូន ដោយភ្ជាប់មកជាមួយនូវសេចក្តីប្រាថ្នាចង់ឃើញមុខប្អូន ហើយបញ្ចប់សេចក្តីសំបុត្រដោយពាក្យថាៈ
“ដូច្នេះបងមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើសេចក្តីអនុគ្រោះ និង សេចក្តីស្រលាញ់របស់ប្អូន ដែលនឹងបន្ទាបខ្លួន ហើយបែរមុខមករកបង ។ ជាងនេះទៅទៀត បងបានបញ្ជូនលោកមន្ត្រីជំនិតរបស់បងឱយទៅរៀបចំបទបញ្ញត្តិសំរាប់ការធ្វើដំនើរ ហើយសេចក្តីប្រាថ្នាតែមួយគត់របស់បងគឺ ឃើញមុខប្អូន មុននឹងយើងស្លាប់។ តែបើប្អូនពន្យារពេល រឺធ្វើឱយបងអស់សង្ឃឹម បងនឹងមិនអាចរស់បានទៀតឡើយសូម្បីតែមួយដង្ហើម។ សូមឱយសេចក្តីសុខកើតមានដល់ប្អូន”។
បន្ទាប់មកទៀតស្តេចឆារីយ៉ា ប្រគល់សំបុត្រទៅលោកមន្ត្រី រួចបញ្ជាគាត់ឱយប្រឹងអស់កំលាំងកាយចិត្តសំរេចកាងារនេះឱយបានឆាប់។ មន្ត្រីរូបនេះ ដោយមិនបង្អង់យូរបានចាប់ផ្តើមរៀបចំរបស់របរចាំបាច់ទាំងអស់ដែលត្រូវយកទៅជាមួយ។ គាត់រៀចចំអស់៣ថ្ងៃ ហើយនៅព្រលឹមស្រាងៗនាថ្ងៃទី៤ គាត់ចាប់ចាកចេញដំនើរពីនគរ ដោយឆ្លងកាត់វាលខ្សាច់ ជនបទ ជ្រលងភ្នំ វាលស្មៅ ដោយគ្មានឈប់សំរាកមួយយប់ឡើយ។
ប៉ុន្តែពេលគាត់ទៅដល់ទីក្រុងណាមួយដែលស្ថិតនៅក្រោមអំនាចនៃស្តេចរបស់គាត់ គាត់ត្រូវបានគេទទួលដោយអំនោយដ៏ថ្លៃថ្លា មានជាមាស ជាប្រាក់ និងទាំងរបស់របរគ្រប់យ៉ាងដែលមានតំលៃ និងកំរ ហើយគាត់ស្នាក់នៅទីនោះ ចំនួន៣ថ្ងៃ សំរាប់ជាការគួរសម ដែលជាសុជីវធម៌របស់ភ្ញៀវនាសម័យនោះ។ ហើយគាត់ចាកចេញនៅថ្ងៃទី៤ ដោយមានក្បួនជូនដំនើរយ៉ាងឱឡារឹកផង។
នៅពេលដែល លោកមន្ត្រីទៅជិតដល់រាជវាំងរបស់ស្តេច ឆាសាម៉ាន់ ក្នុងទឹកដី បារបារ គាត់បញ្ជូនមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់គាត់មួយរូបទៅគាល់ស្តេច ក្រាបទូលអំពីដំនឹងនៃការមកដល់របស់គាត់។ ស្តេចក៏បញ្ជាឱយពួកអភិជន និងមន្ត្រីទាំងឡាយរៀបចំទទួលលោកមន្ត្រីជំនិតរបស់ស្តេចឆារីយ៉ាដែលនឹងមកដល់ក្នុងថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត។
ពួកទាំងនោះបានទទួលគាត់ដោយសេចក្តីគោរពយ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ដោយមានក្បួនដង្ហែរយ៉ាងអធិកអធមផង។ ពេលគាត់ទៅដល់រាជធានី គាត់ទៅចូលគាល់ស្តេចភ្លាម ដោយគាត់បង្ហាញខ្លួនចំពោះមុខស្តេច ហើយបន្ទាប់ពីក្រាបបង្គំសំដែងការគួរសម និងថ្វាយពរស្តេចឱយមានព្រះជន្មាយុយឺនយូរ មានសុភមង្គល និង ឈ្នះគ្រប់មារសត្រូវ តាមបវេណីរួចរាល់មក គាត់ថ្វាយដំនឹងស្តេចអំពីសេចក្តីត្អូញត្អែររបស់ស្តេចបង ដែលចង់ឃើញមុខប្អូន ហើយសំនូមពរសេចក្តីអនុគ្រោះរបស់ស្តេចឱយយាងទៅសួរសុខទុក្ខស្តេចបង។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ថ្វាយសំបុត្រ ដល់ដៃស្តេចឆាសាម៉ាន់ ហើយស្តេចឆាសាម៉ាន់ ទទួលយកពីដៃរបស់គាត់ យកទៅអាន។
សំបុត្រពោរពេញទៅសេចក្តីបញ្ឈិតបញ្ឆៀង ដែលទាមទារការគិតពិចារណាបន្តិច ប៉ុន្តែពេលដែលស្តេចបានយល់អស់នូវន័យសេចក្តី ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថាៈ
“ខ្ញុំយល់ ហើយខ្ញុំស្តាប់តាមបង្គាប់របស់បងប្រុសជាទីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ”
ហើយនិយាយទៅកាន់ លោកមន្ត្រី ថា “តែខ្ញុំនឹងមិនទាន់ចាកចេញដំនើរទៅទេ រហូតទាល់តែលោកសំរាកនៅទីនេះឱយបាន៣ថ្ងៃសិន”។
គាត់បញ្ជាឱយ លោកមន្ត្រី រៀបចំបោះជំរំនៅក្នុងបរិវេណរាជវាំងសំរាប់បរិវាររបស់គាត់ ហើយឧបត្ថម្ភពួកគេ រាល់សេចក្តីត្រូវការទាំងអស់ដោយគ្មានខ្វះចន្លោះ មានទាំងម្ហូបអាហារ និងភេសជ្ជៈ។
នៅថ្ងៃទី៤ ស្តេចរៀបចំស្រេចបាច់សំរាប់ការយាងចេញ ដោយមិនភ្លេចអំនោយសំរាប់ស្តេចបងនោះទេ ហើយទ្រង់បានតែងតាំងមន្ត្រីជំនិតរបស់ទ្រង់ឱយមើលការខុសត្រូវពេលដែលទ្រង់អវត្តមាន។
ទ្រង់បានចេញរាជបញ្ជាឱយគេរៀបចំយកសំពត់តង់សំរាប់ការបោះជំរំ សត្វអូដ្ឋ និង សេះដឹករបស់របរផ្សេងៗ មានទាំងនាយទាហាន និងកងអង្គរក្សផង។ ទ្រង់បានបញ្ជាឱយគេបោះជំរំនៅជិតរាជធានី ដើម្បីរៀបចំឱយបានស្រេចបាច់មុននឹងព្រឹកឡើងចេញដំនើរទៅរាជវាំងរបស់បងប្រុសទ្រង់។
ប៉ុន្តែនៅពាក់កណ្តាលយប់នោះ ទ្រង់បាននឹកឃើញថា ទ្រង់បានភ្លេចរបស់សំខាន់ម៉្យាងនៅឯរាជវាំង ដែលទ្រង់ចាំបាច់ត្រូវតែយកទៅជាមួយ។ ដូច្នេះព្រះអង្គក៏ត្រលប់មករាជវាំងវិញ ដោយសំងាត់ហើយចូលទៅក្នុងបន្ទប់របស់ទ្រង់។ ពេលនោះព្រះអង្គបានឃើញ ព្រះអគ្គមហេសី កំពុងតែដេកលង់លក់លើគ្រែ ដោយដៃទាំង២ឱបចុងភៅខ្មៅម្នាក់ ក្នុងរូបភាពគួរឱយស្អប់ខ្ពើម និងស្មោគរោគ ដោយខ្លួនប្រាណប្រលាក់សុទ្ធតែប្រេងខ្លាញ់នៃចង្ក្រាន និងក្អែល។
ពេលព្រះអង្គឃើញទិដ្ឋភាពបែបនេះ ពិភពលោកប្រែត្រលប់ទៅជាខ្មៅងងិត ហើយទ្រង់ក៏គិតក្នុងចិត្តថា
“បើករណីបែបនេះកើតមានតាំងពីអញនៅកៀកបង្កើយនៅឡើយទៅហើយ តើទំរាំតែអញស្នាក់នៅយូរកាលនៅក្នុងរាជវាំងរបស់បងអញទៀត នោះស្រីនេះនឹងធ្វើអ្វីខ្លះទៀត?”។
ដូច្នេះ ព្រះអង្គក៏ហូតដាវចេញមកហើយកាប់អ្នកទាំង២ដាច់ជា២កង់ រួចទុកខ្មោចទាំង២ចោល ហើយត្រលប់មកជំរំវិញដោយគ្មានប្រាប់នរណា ម្នាក់ ឱយដឹងឡើយ។
បន្ទាប់មក ព្រះអង្គបានចេញបញ្ជាឱយចេញដំនើរជាបន្ទាន់ ប៉ុន្តែព្រះអង្គនៅតែមិនអាចបំភ្លេចអំពីផិតក្បត់របស់អគ្គមេហសីបានឡើយ ហើយនៅតែទន្ទេញក្នុងចិត្តថា “តើហេតុអីនាងហ៊ានធ្វើបែបនេះចំពោះខ្ញុំ? ហេតុអីក៏នាងហ៊ានធ្វើទង្វើដែលគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតបែបនេះ?”។
ស្តេចទ្រង់គិតខ្លាំងពេករហូតដល់សេចក្តីសោកសៅគ្របដណ្តប់លើរូបរាងកាយ ខ្លួនប្រាណប្រែក្លាយជាស្លេកស្លាំង ចុះទន់ខ្សោយ ។ ព្រះអង្គប្រៀបបានដូចជាអ្នកជំងឺម្នាក់ដែលរៀបនឹងស្លាប់។
ដូច្នេះលោកមន្ត្រីក៏ខិតខំប្រឹងប្រែងឱយការធ្វើដំនើរបានលឿន ហើយឈប់សំរាកនៅកន្លែងមានទឹកឱយបានយូរ ហើយប្រឹងអស់ពីកាយចិត្តដើម្បីផ្តល់នូវសេចក្តីសុខស្រួលដល់ព្រះរាជា។
ពេលនេះស្តេចឆាសាម៉ាន់ បានយាងមកកៀកនឹងរាជធានីរបស់បងប្រុសព្រះអង្គហើយ ព្រះអង្គក៏ចាត់អ្នកនាំសារទៅប្រកាសពីដំនើរយាងមកដល់របស់ទ្រង់ ហើយស្តេចឆារីយ៉ាបានចេញមកទទួលព្រះអនុជ រួមជាមួយនឹងលោកអគ្គមហាសេនាបតី និងបណ្តាមន្ត្រី ពួកអភិជនទាំងឡាយនៃរាជាណាចក្រ ហើយបានសំដែងសេចក្តីគួរសម និងសេចក្តីរីករាយក្រៃលែង។ រីឯទីក្រុងទាំងមូល ត្រូវបានតែងលំអឡើង ដើម្បីឱយសមនឹងកិត្តិយសរបស់ទ្រង់។
ប៉ុន្តែពេលដែលព្រះជេដ្ឋាជួបព្រះអនុជ ទ្រង់ស្ទើរតែមិនជឿនឹងភ្នែកនូវអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅលើប្អូនប្រុស ហើយទ្រង់សួរអំពីមូលហេតុ ដែលពេលនោះព្រះអនុជបានតបមកវិញថា “នេះបណ្តាលមកពីការធ្វើដំនើររយៈចំងាយឆ្ងាយ ហើយមកពីខ្ញុំចាញ់នូវការផ្លាស់ប្តូរនៃទឹកដីនិងអកាសធាតុផង! ប៉ុន្តែព្រះអាឡាហ៍បានឱយពរយើងឱយបានជួបគ្នារវាងបងនិងប្អូន។”
ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដោយប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីលាក់ការសំងាត់របស់ទ្រង់។
បន្ទាប់មកអ្នកទាំង២យាងទៅក្នុងរាជធានី ហើយស្តេចបងផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅមួយដល់ប្អូននៅក្នុងរាជវាំង ដែលមានលំអដោយសួនកំសាន្តផង។ មួយរយៈក្រោយមក ដោយឃើញស្តេចប្អូននៅតែមានអាការៈដូចមុនដដែល ព្រះអង្គគិតក្នុងចិត្តថានេះ បណ្តាលមកពីប្អូនខ្វាយខ្វល់ដល់ស្រុកទេសដែលឃ្លាតឆ្ងាយ។
ដូច្នេះហើយព្រះអង្គក៏បណ្តោយប្អូនទៅតាមដំនើរ ដោយមិនសួរដេញដោលអ្វីឡើយ រហូតដល់ថ្ងៃមួយទ្រង់និយាយម្តងទៀតថា “ឱ ប្អូនប្រុស បងឃើញប្អូនចេះខ្សោយទៅៗ ហើយរាងកាយចេះតែស្លេកស្លាំងទៅៗ។”
ស្តេចឆាសាម៉ាន់តបថា “ឱបងអ៊ើយ ខ្ញុំមានរបួសក្នុងខ្លួន”។
ទ្រង់នៅតែមិនប្រាប់ការពិតពីអំពើផិតក្បត់របស់ព្រះអគ្គមហេសីរបស់ទ្រង់ឱយបានដឹងដល់ព្រះជេដ្ឋាឡើយ។
បន្ទាប់មកស្តេចឆារីយ៉ាបានកោះហៅអស់ពួកគ្រូពេទ្យពូកែៗទាំងឡាយមកពិនិត្យព្យាបាលយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់អស់រយៈពេលពេញមួយខែ តែនៅតែមិនបានប្រយោជន៍អ្វីបន្តិចឡើយ។
ថ្ងៃមួយស្តេចឆារីយ៉ា បានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ស្តេចឆាសាម៉ាន់ថា
“ថ្ងៃនេះបងចេញទៅប្រពាតព្រៃ។ តើប្អូនចង់ចេញទៅលេង ដើម្បីលំហែអារម្មណ៍ ទេ?។
តែឆាសាម៉ាន់បានបដិសេធថា “ ចិត្តខ្ញុំគ្មានចង់ពីរឿងនេះសូម្បីតែបន្តិច ហើយខ្ញុំសុំស្នាក់នៅដោយស្ងៀមស្ងាត់នៅក្នុងរាជវាំងនេះវិញល្អជាង ដើម្បីនឹងជាពីជំងឺនេះឆាប់ៗ។”
ដូច្នេះហើយស្តេចឆារីយ៉ាក៏ស្នាក់នៅក្នុងព្រះរាជវាំង អស់ពេញមួយរាត្រី ហើយព្រឹកឡើង នៅពេលដែលព្រះជេដ្ឋាបានយាងចេញទៅបាត់ហើយនោះ ទ្រង់បានដើរចេញពីបន្ទប់ ហើយអង្គុយនៅមាត់បង្អួចមើលទៅកាន់សួនច្បារក្បែរនោះតែម្នាក់ឯង។
ព្រះអង្គគិតខ្វាយខ្វល់ដល់អំពើផិតក្បត់របស់រាជិនី ហើយក៏ចាប់មានកំហឹងឆាបឆេះពេញដើមទ្រូងឡើង។
ពេលកំពុងតែគិតដល់រឿងនេះ ស្រាប់តែទ្វារក្រោយនៃរាជវាំង បានរបើកឡើង ហើយ មានស្រីស្នំ ២០នាក់និង អ្នកបំរើស្បែកខ្មៅ ២០នាក់ ដែលនៅក្នុងចំនោមនោះ មានព្រះអគ្គមហេសីរបស់ព្រះជេដ្ឋាដែលជានារីដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុត ផងនោះ បានដើរចេញមក។
ពួកគេដើរសំដៅទៅកាន់អាងបាញ់ទឹកមួយនៅក្នុងសួន រួចហើយដោះសំលៀកបំពាក់ចេញ បន្ទាប់សារសងគ្នាជាគូៗ។
ព្រះរាជិនីបានហៅអ្នកបំរើជាបុរសអាព្រិចម្នាក់ឱយចូលមកគាល់។ បុរសនោះក៏រួមរ័កស្នេហាជាមួយព្រះរាជិនី។ ស្រីស្នំផ្សេងទៀតនិងអ្នកបំរើផ្សេងទៀតក៏ដូច្នេះដែរ។ ពួកគេបំពេញចំនង់តណ្ហារបស់ខ្លួនរហូតដល់ថ្ងៃរសៀល។
នៅពេលដែលឆាសាម៉ាន់ឃើញអត្តចរឹកបងថ្លៃរបស់ទ្រង់បែបនេះ ព្រះអង្គគិតក្នុងចិត្តថា
“ឱព្រះអាឡាហ៍អើយ សេចក្តីទុកព្រួយរបស់ខ្ញុំមិនធ្ងន់ដូចនេះទេ ! បងប្រុសខ្ញុំជាស្តេចដ៏មានអំនាចជាងខ្ញុំ និងស្តេចទាំងឡាយ ក៏គង់តែអំពើថោកទាបបែបនេះកើតមានឡើងហើយនៅហ្នឹងរាជវាំងរបស់គាត់ទៅទៀត ហើយភរិយាដែលគាត់ស្រលាញ់បំផុតក៏គង់តែសហាយស្មន់ជាមួយកញ្ជះ។ តែនេះគ្រាន់តែអាចសបញ្ជាក់ថា ស្រីទាំងអស់គឺដូចតែគ្នា ហើយគ្មានស្រីណាដែលស្មោះនឹងស្វាមីទេ។”
ដូច្នេះ ហើយស្តេចឆាសាម៉ាន់ក៏បានរសាយចិត្តពីសេចក្តីទុកព្រួយនេះដែរ។ ស្តេច ឆាសាម៉ាន់ គិតក្នុងចិត្តថា
“គ្មានបុរសណាម្នាក់លើលោកនេះ អាចផុតទុក្ខពីអំពើផិតក្បត់របស់ភរិយាខ្លួនទេ”។ ដល់ពេលទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ស្តេចឆាសាម៉ាន់សោយម្ហូបអាហារយ៉ាងច្រើនដូចមនុស្សអត់ស៊ីច្រើនថ្ងៃមកហើយ។ ម្ហូបអ្វីក៏មានរសជាតិទាំងអស់។
បន្ទាប់មកទ្រង់ក៏សំរាកយ៉ាងមានសេចក្តីសុខបំផុតអស់ពេញមួយយប់។ ថ្ងៃបន្ទាប់ទ្រង់ចាប់ផ្តើមមានកំលាំងពលំដូចធម្មតា និងមានមុខមាត់ស្រស់បស់ឡើងវិញ។
ពេលស្តេចឆារីយ៉ាត្រលប់មកវិញ ឃើញស្តេច ឆាសាម៉ាន់ ទៅទទួលដោយមានទឹកមុខស្រស់បស់បែបនេះក៏កើតមានសេចក្តីងឿងឆ្ងល់យ៉ាងខ្លាំង។
បន្ទាប់ស្តេចទាំង២អង្គ ជិះសេះត្រលប់ចូលមកក្នុងរាជធានី ហើយអង្គុយក្នុងកន្លែងសមស្របមួយក្នុងរាជវាំង។ គេរៀបចំម្ហូបអាហារសំរាប់ស្តេចទាំង២អង្គ។ ស្តេចទាំងពីរ អង្គសោយយ៉ាងស្កប់ស្កល់។
ក្រោយពីអ្នកបំរើលើកម្ហូបអាហារចេញ និង ស្តេចទាំងពីរអង្គបានលាងដៃរួចរាល់ហើយ ស្តេចឆារីយ៉ាក៏សួរទៅស្តេចឆាសាម៉ាន់ថា
“ បងមានចំងល់យ៉ាងខ្លាំង អំពីអាការៈរបស់ប្អូន។ បងចង់នាំប្អូនចេញទៅបរបាញ់ជាមួយគ្នា។ តែប្អូនមានសុខភាពមិនល្អ មិនអាចចាកចេញទៅបាន។ តែឥលូវនេះ ឱព្រះអើយ ប្អូនឯងបានធូរស្បើយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ បងជឿថា ជំងឺរបស់ប្អូនគឺបណ្តាលមកពី ការឃ្លាតចាកចេញពីគ្រួសារនិង មិត្តភក្តិ និងសេចក្តីព្រួយបារម្ភពីនគរដែលនៅឆ្ងាយ។ ដូច្នេះហើយបងក៏មិនហ៊ានសួរដេញដោលប្អូនច្រើនដែរ។ តែឥលូវនេះបងចង់ដឹងខ្លាំងណាស់តើអ្វីទៅដែលធ្វើឱយប្អូនបានធូរស្បើយលឿនម្ល៉េះ។ ដូច្នេះចូរនិយាយប្រាប់បងឱយអស់មក កុំលាក់បាំងអី!”។
ពេលដែលឆាសាម៉ាន់លឺបែបនេះ ទ្រង់ក៏ឱនមុខចុះមួយស្របក់ ហើយងើបមុខមកវិញ រួចនិយាយថា“ខ្ញុំនឹងប្រាប់បងពីមូលហេតុដែលធ្វើឱយខ្ញុំមានទុក្ខបែបនេះ។ ប៉ុន្តែសូមបងមេត្តាអភ័យទោសដល់ខ្ញុំនូវមូលហេតុដែលបណ្តាលឱយខ្ញុំធូរស្បើយបែបនេះវិញផង។ តាមពិតទៅខ្ញុំបានបន់ព្រះសុំកុំឱយបងសួរដេញដោលខ្ញុំអំពីមូលហេតុអស់នេះទេ”។
ស្តេចឆារីយ៉ាមានសេចក្តីភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងរួចនិយាយថា “អញ្ចឹងជាដំបូងសូមប្អូនប្រាប់បងពីមូលហេតុដែលបណ្តាលឱយប្អូនមានជំងឺសិន”។
ស្តេចឆាសាម៉ាន់តបថា
“បងដឹងទេពេលដែលបងបញ្ជូនលោកមន្ត្រីរបស់បងទៅអញ្ជើញខ្ញុំមកជួបបង ខ្ញុំបានរៀបចំយ៉ាងស្រេចបាច់រៀបនឹងចេញដំនើរមក។ តែពេលនោះខ្ញុំនឹកឃើញថា ខ្ញុំបានភ្លេចអលង្ការដែលខ្ញុំគ្រោងនឹងយកមកជូនបង នៅក្នុងរាជវាំង។ ខ្ញុំក៏ត្រលប់ទៅយកវា តែម្នាក់ឯង ហើយខ្ញុំក៏ឃើញភរិយារបស់ខ្ញុំដេកឱបអាចុងភៅខ្មៅម្នាក់នៅលើគ្រែរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏កាប់វាទាំងពីរដាច់ជា២កង់ រួចចេញដំនើរមកជួបបង។ តែចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅតែខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងនេះ រហូតធ្វើឱយខ្ញុំចុះខ្សោយទៅៗបែបនេះ។ តែសូមបងមេត្តាអភ័យទោសបើខ្ញុំនៅតែចចេសមិនចង់ប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលធ្វើឱយខ្ញុំធូរស្បើយបែបនេះ”។
ស្តេចឆារីយ៉ាគ្រវីក្បាល ហួសចិត្តនឹងរឿងបែបនេះ ហើយមានភ្លើងកំហឹងឆាបឆេះពេញដើមទ្រូង។ ទ្រង់ក៏ស្រែកថា “ការផិតក្បត់របស់ស្រ្តីជាទង្វើដ៏ថោកទាបបំផុត”។
រួចហើយ ទ្រង់ សំរួលចិត្តមកវិញ ហើយនិយាយថា “ប្អូនបានរួចផុតពីបិសាចមួយក្បាលដោយបានសំលាប់ប្រពន្ធប្អូនចោល ដើម្បីរំងាប់កំហឹងនិងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់ប្អូនចំពោះគ្រោះអកុសលបែបនេះ ដែលមិនគួរកើតចំពោះស្តេចដែលគេអភិសេក បើករណីនេះកើតមានចំពោះបងវិញ បងនឹងមិនសុខចិត្តទេ បើមិនបានសំលាប់ស្ត្រីរាប់ពាន់នាក់ ហើយនឹងមិនស្កប់ស្កល់នឹងអំពើឆ្កួតបែបនេះជាដាច់ខាត។ ប៉ុន្តែសូមប្អូនប្រាប់បងផងថា តើអ្វីដែលជាមូលហេតុបណ្តាលឱយប្អូនបានធូរស្បើយលឿនឆាប់រហ័សបែបនេះ”។
“ម្ចាស់បងអើយ សូមអភ័យទោសដល់ប្អូនផងចំពោះមូលហេតុនេះ”។
“មិនអីទេ តែប្អូនត្រូវតែប្រាប់បង”។
”ឱបងអើយ ខ្ញុំខ្លាចក្រែងថា សេចក្តីរៀបរាប់់របស់ខ្ញុំ បណ្តាលឱយបងមានកំហឹងជាងនេះទៅទៀត ហើយមានសេចក្តីទុក្ខព្រួយ ជាងខ្ញុំទៅទៀត”។
“បងសូមអង្វរប្អូនកុំមានសេចក្តីលាក់បាំងអ្វីអំពីបង”។
ដូច្នេះហើយស្តេចឆាសាម៉ាន់ក៏រៀបរាប់ប្រាប់ស្តេច ឆារីយ៉ា អំពីអ្វីដែលព្រះអង្គបានទតឃើញពីដើមដល់ចប់ ហើយជាចុងក្រោយទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “ពេលខ្ញុំឃើញសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់បង និង អំពើផិតក្បត់របស់ភរិយាបង ខ្ញុំគិតថា សេចក្តីប៉ិនប្រសប់របស់បងគ្រាន់បើជាងខ្ញុំសំបើមណាស់ កិត្តិយសរបស់បងក៏អស្ចារ្យជាងខ្ញុំ សេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំគឺតិចតួចណាស់ធៀបនឹងបង ហើយខ្ញុំក៏បានធូរស្បើយចិត្តឡើងវិញដែរ។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏បានរួចផុតពីសេចក្តីទុក្ខព្រួយទាំងនេះ រួចហើយក៏ចាប់ផ្តើមទទួលទានម្ហូបអាហារនិងភេសជ្ជៈបានដូចដើមវិញ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមមានសុខភាពល្អប្រសើរឡើងវិញ។ ទាំងអស់នេះជាសេចក្តីពិតទាំងអស់។”
ពេលដែលស្តេចឆារីយ៉ាបានលឺដូច្នេះ ទ្រង់ក៏ចាប់ផ្តើមមានកំហឹងពុះកញ្ជ្រោលឡើង ហើយភ្លើងកំហឹងក៏ចាប់ផ្តើមរួមរិតលើរូបទ្រង់ ។ តែភ្លាមៗទ្រង់ ក៏សំរួលចិត្តមកវិញ រួចហើយនិយាយថា “ ឱប្អូនអើយ បងមិនថាមិនជឿប្អូនទេ តែបងមិនអាចទទួលស្គាល់ភ្លាមបានទេ បើមិនបានឃើញរឿងនេះដោយផ្ទាល់ភ្នែក”។
ស្តេចឆាសាម៉ាន់តបថា “អញ្ចឹងសូមបងក្លែងធ្វើជាទៅបរបាញ់សត្វម្តងទៀត រួចបងមកលាក់ខ្លួនក្នុងបន្ទប់របស់ប្អូន។ ដូច្នេះបងនឹងបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែកខ្លួនឯង”។
ស្តេចឆារីយ៉ាតបថា “ពិតណាស់”។
បន្ទាប់មកស្តេច ឆារីយ៉ាក៏បញ្ជាឱយគេចេញប្រកាសថាព្រះអង្គត្រូវយាងចេញទៅបរបាញ់សត្វ ហើយឱយគេទៅរៀបចំបោះបន្ទាយនៅក្រៅក្រុង។ ស្តេច ឆារីយ៉ាបានចេញដំនើរទៅជាមួយពួកបរិវា រួចស្នាក់នៅក្នុងកន្លែងរបស់គាត់។ គាត់មិនឱយអ្នកបំរើណាម្នាក់ទៅជិតគាត់ឡើយ។
ពេលយប់មកដល់គាត់ហៅមន្ត្រីជំនិតរបស់គាត់មកគាល់ រួចនិយាយប្រាប់ថា “លោកត្រូវអង្គុយនៅកន្លែងរបស់យើង មិនត្រូវអោយនរណាដឹងថាយើងមិននៅជាដាច់ខាត ជាគំរប់បីថ្ងៃយើងនឹងត្រលប់មកវិញ”។
បន្ទាប់មកទៀតស្តេចសហរ្យក៏បន្លំខ្លួនត្រលប់មករាជវាំងវិញនាពេលរាត្រីស្ងាត់។ ហើយនៅព្រឹកឡើងស្តេចសហរ្យនិងស្តេចសហស្ម័នក៏អង្គុយនៅក្បែរមាត់បង្អួចរួចមើលទៅសួនកំសាន្ត។ នៅពេលនោះម្ចាស់ក្សត្រីយ៍និងអ្នកបំរើមានដើរចេញមកដូចពេលមុន។ ពួកគេដើរសំដៅទៅកាន់អាងបាញ់ទឹករួចដោះសំលៀកបំពាក់ចេញ។ ក្នុងនោះមានបុរសដប់នាក់ចាប់គូនឹងស្រីដប់នាក់ ហើយម្ចាស់ក្សត្រីយ៍ក៏ស្រែកថា “អាខ្មៅឯងនៅឯណា?”។
បុរសខ្មៅម្នាក់ដែលលាក់ខ្លួននៅលើដើមឈើមួយក្បែរនោះ ក៏ដើរសំដៅមករកម្ចាស់ក្សត្រីយ៍ រួចនិយាយថា “ទូលបង្គុំឈ្មោះ សាអាត អាល់ឌីន សាអ៊ូត”។
ម្ចាស់ក្សត្រីយ៍ពេញចិត្តនឹងបុរសនេះណាស់ ហើយគ្រប់គ្នាបានបំពេញតណ្ហារបស់ខ្លួនរៀងៗខ្លួន ហើយបន្តអស់រយៈពេលជាច្រើនម៉ោង។
ពេលស្តេចសហរ្យឃើញអំពើថោកទាបរបស់ភរិយាគាត់ និងពួកអ្នកបំរើ គាត់ក៏ចាប់ផ្តើមមិនសប្បាយចិត្ត វិលវល់ រួចនិយាយថា “មានតែសេចក្តីឯកោប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជួយអោយបុរសលើលោករួចផុតពីសេចក្តីថោកទាបបែបនេះបាន។ ឱព្រះអើយ ជីវិតជាវត្ថុដ៏សូន្យសុង តែពោរពេញទៅដោយកំហុស”។
បន្ទាប់មកគាត់បន្ថែមថា “សូមប្អូនកុំឃាត់បងអី នូវអ្វីដែលបងសុំប្អូន”។
“មិនឃាត់ទេ”។
“អីលូវនេះយើងក្រោកឡើងដូចដែលយើងធ្លាប់ ហើយចេញដំនើរត្រង់ទៅមុខចាប់ពីនេះតទៅ មិនចាំបាច់ខ្វល់ពីរឿងនគរ ហើយយើងដើរទៅគ្រប់ច្រកល្ហកនៃទឹកដីរបស់ព្រះអាឡា រហូតដល់យើងជួបនរណាម្នាក់ដែលជួបបញ្ហាដូចយើង។ ហើយបើយើងមិនជួបនរណាម្នាក់ទេ នោះស្លាប់ទៅវិញប្រសើរជាងរស់នៅតទៅទៀត”។
ដូច្នេះហើយស្តេចទាំងពីរអង្គក៏ចាប់ផ្តើមចាកចេញតាមទ្វារពិសេសទីពីរនៃរាជវាំង ហើយពួកគេចេញដំនើរដោយមិនខ្វល់ថាយប់រឺថ្ងៃ រហូតទាល់តែពួកគេទៅដល់ដើមឈើមួយនៅកណ្តាលវាលស្មៅមួយ ដុះនៅក្បែរអូរមួយមានទឹកថ្លាឆ្វង់ ស្ថិតនៅក្បែរច្រាំងសមុទ្រ។ អ្នកទាំងពីរក្រេបទឹកនោះ ហើយអង្គុយចុះដើម្បីសំរាក។ មួយម៉ោងក្រោយមក ពួកគេលឺសំលេងរោទិ៍យ៉ាងខ្លាំង ហើយកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ពីកណ្តាលសមុទ្រ ដូចស្ថានសួគ៌ធ្លាក់ពីលើមេឃ។ ទឹកសមុទ្រក៏ចាប់ផ្តើមបោកបក់ជារលកធំៗ។ ស្តេចទាំងពីរឃើញសសរខ្មៅធំមួយខ្ពស់ទៅលើមេឃ បោះពួយសំដៅមករកវាលស្មៅនេះ។ ស្តេចទាំងពីរឃើញបែបនេះក៏មានសេចក្តីតក់ស្លុត រួចក៏ឡើងលើដើមឈើក្បែរនោះ ។ ស្តេចក្រលេកមើកទៅឃើញ យក្សម្នាក់មានកំពស់ខ្ពស់ មានមាឌធំមាំ ថ្ងាសទូលាយ ហើយមានទូលលើក្បាលនូវប្រអប់គ្រីស្តាល់មួយ។ យក្សនោះដើរលុយទឹកមកគោក ហើយសំដៅមកដើមឈើដែលស្តេចទាំងពីរកំពុងតែសំងំលាក់ខ្លួន។ យក្សអង្គុយជិតដើមឈើនោះ។ បន្ទាប់មកយក្សក៏ដាក់ប្រអប់នោះចុះ។ ប្រអប់នោះជាប់សោរដែកចំនួនប្រាំពីរ។ យក្សនោះបើកប្រអប់នោះដោយកូនសោរចំនួនប្រាំពីរ។ មាននារីក្មេងម្នាក់ ស្បែកស មានមុខមាត់គួរអោយស្រលាញ់ មានរាងរាវស្តើង មានសំរស់ដូចជាព្រះចន្ទដប់បួនកើត លេចចេញពីប្រអប់នោះមក។
យក្សដាក់នាងអោយអង្គុយចុះក្រោមដើមឈើ នៅជិតខ្លួន ហើយមើលទៅនាងរួចនិយាយថា “ ឱម្ចាស់ជីវិតរបស់បង ឱកំពូលនារី ដែលមានមន្តស្នេហ៍បំផុត ឱនារីដែលបងបានដណ្តើមយកមកពីគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក។អូនជានារីតែម្នាក់គត់ដែលបងស្រលាញ់គ្មានថ្ងៃវៀចវេរ។ ឱម្ចាស់ជីវិតរបស់បង ពេលនេះបងសុំសំរាកមួយភ្លែតសិន បន្ទាប់មកយក្សនេះដេកកើយក្បាលលើភ្លៅនាង រួចដាក់ជើងរហូតដល់មាត់សមុទ្រ រួចដេកស្រមុក លាន់លឺដូចរន្ទះ។ នាងនោះបែរមុខមកលើក៏ឃើញស្តេចទាំងពីរអង្គ នៅពួននៅចុងឈើ។ នាងក៏ដកភ្លៅចេញពីក្បាលយក្សដោយថ្នមៗ ដោយ ពិបាកទ្រាំនឹងក្បាលយក្សដ៏ធ្ងន់នោះផង ហើយក៏ដាក់ក្បាលយក្សនៅផ្ទាល់នឹងដី។
រួចនាងក្រោកឈរឡើងក្រោមដើមឈើ អោយសញ្ញាទៅស្តេចទាំងពីរថា “ចូរអ្នកទាំងពីរចុះមកក្រោម កុំខ្លាចអាយក្សអសុរានេះអី”។
ស្តេចទាំងពីរមានសេចក្តីភ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំងពេលដឹងថា នាងឃើញពួកគាត់ ហើយតបមកនាងវិញដោយភាសាកាយវិការ ថា “សូមទោសផងអ្នកនាងអើយ យើងមិនអាចចុះបានទេ”។
តែនាងតបថា “អ្នកទាំងពីរត្រូវតែចុះមក។ បើមិនចុះទេ យើងនឹងទូលពិតប្តីរបស់យើងគឺយក្សអសុរានេះ ហើយគាត់នឹងសំលាប់អ្នកយ៉ាងវេទនាបំផុត”។
ដោយពួកគេមានការភ័យខ្លាចក៏ចុះមកដី មករកនាង។ នាងបង្ខំអោយស្តេចទាំងពីររួមរ័ក ដោយគំរាមថា បើមិនព្រមទេនាងនឹងដាស់យកអសុរា អោយហែកសំលាប់អ្នកទាំងពីរជាចំរៀក។
ស្តេចទាំងពីរតបថា “ឱអ្នកនាងម្ចាស់អើយ យើងសូមអង្វរនាង សូមកុំអោយយើងធ្វើបែបនេះអី ព្រោះយើងជាអ្នកកំពុងរត់គេចពីអំពើបែបនេះផង ម្យ៉ាងទាំងភ័យខ្លាចប្តីរបស់នាងផង យើងមិនអាចធ្វើទៅកើតទេ។ តើនាងអាចអោយពួកយើងធ្វើអ្វីផ្សេងដើម្បីបំពេញចំនង់របស់នាងបានទេ?”។
នាងតបថា “កុំចាំបាច់និយាយច្រើនអីទៀត។ អ្នកឯងត្រូវតែធ្វើតាមយើងបញ្ជា។ បើមិនធ្វើតាមយើងទេ យើងស្បថថានឹងដាស់ប្តីយើងអោយសំលាប់ពួកឯងរួចបោះចូលក្នុងសមុទ្រ។”
ដោយសេចក្តីភ័យខ្លាច ស្តេចសហរ្យ និយាយទៅកាន់ស្តេចសហស្ម័នថា “ឱប្អូនអើយ សូមប្អូនធ្វើទៅតាមអ្វីដែលនាងបញ្ជាទៅ”។
តែស្តេចសហស្ម័នតបថា “ខ្ញុំមិនធ្វើទេ ទាល់តែបងធ្វើមុន”។
អ្នកទាំងពីរប្រកែកគ្នាពីមិនដឹងថាអ្នកណាត្រូវចូលខ្លួនធ្វើរឿងនេះ។ ភ្លាមនោះនាងនិយាយថា “ស្អីគេ យើងមិនត្រូវការមើលអ្នកឯងប្រកែកគ្នាទេ។ បើអ្នកទាំងពីរមិនឈានជើងមករកយើងក្នុងនាមជាកូនប្រុសទេ យើងនឹងអោយប្តីយើងសំលាប់ឯងទាំងពីរ”។
នៅត្រឹមនេះ ដោយអ្នកទាំងពីរមានការភ័យខ្លាចពីសេចក្តីស្លាប់ អ្នកទាំងពីរក៏យល់ព្រមធ្វើសេចក្តីបង្ខំរបស់នាង។
ពេលដែលបានធ្វើចប់សព្វគ្រប់តាមសេចក្តីត្រូវការរបស់នាងហើយ នាងនិយាយថា “ល្អណាស់ ពួកឯងធ្វើបានល្អមែន”
បន្ទាប់មកនាងដកយកកូនកាបូបមួយចេញពីហោប៉ៅរបស់នាង ស្រាយចំនងចេញ រួចបង្ហាញចិញ្ចៀនត្រាចំនួន ប្រាំរយចិតសិប។
នាងសួរអ្នកទាំងពីរថា “តើអ្នកដឹងទេថានេះជាអ្វី?”
ពួកគាត់ឆ្លើយថា “យើងមិនដឹងទេ”។
នាងតបថា “ នេះជាគ្រឿងសំគាល់បញ្ជាក់ថា មានបុរសប្រាំរយចិតសិបនាក់ដែលបានរួមរ័កជាមួយយើង នៅនឹងច្រមុះអាភ្លើ អាឡប់ គឺអាយក្សអសុរាស្មោគគ្រោគមួយនេះ។ ដូច្នេះអ្នកទាំងពីរត្រូវតែប្រគល់ចិញ្ជៀនត្រារបស់អ្នកទាំងពីរមកយើង ទាំងបងទាំងប្អូន។”
នៅពេលដែលពួកគាត់ដោះចិញ្ចៀនពីដៃប្រគល់ទៅនាង នាងនិយាយទៅកាន់ពួកគាត់ថា “តាមពិតទៅអាយក្សមួយនេះបានដណ្តើមយើងពីប្តីរបស់យើងនៅយប់ផ្សំដំនេក ហើយដាក់យើងក្នុងហិបមួយ ហើយដាក់ហិបនេះក្នុងហិបមួយទៀត រួចហើយចាក់សោរដែកចំនួនប្រាំពីរ ហើយលាក់ខ្ញុំក្នុងបាតសមុទ្រ ដែលមានទឹករលកបក់បោកយ៉ាងខ្លាំង ហើយការពារខ្ញុំមិនអោយបុរសណាផ្សេងមកក្បែរ។ តើអ្នកដឹងរឺមិនដឹងថា គ្មានអ្វីអាចទប់ស្ត្រីម្នាក់ជាប់ពេលដែលមានចំនង់តណ្ហានោះ។ ដូចពាក្យចាស់និយាយថា
កុំជឿស្ត្រី កុំទុកចិត្តស្រ្តី ដែលសេចក្តីរីករាយ និងសេចក្តីទុក្ខ គ្រាន់តែជាគ្រឿងអលង្ការ។
ពេលស្រលាញ់គ្នានាងនឹងស្បថជាមួយអ្នក។ តែវាគ្រាន់តែជាឧបាយកលបោកប្រាសប៉ុណ្ណោះ។ សូមមើលគំរូយ៉ូសេសចុះ”។
យ៉ូសេស ជាបុរសល្បីល្បាញម្នាក់ក្នុងគម្ពីរតូរ៉ា។គាត់មានទេពកោសល្យខាងកាត់សុបិន។ ដោយសេចក្តីច្រណែន បងគាត់បានលក់គាត់ជាទាសករ។ គាត់ក្លាយជាអ្នកបំរើរបស់មន្ត្រីអេស៊ីបម្នាក់ឈ្មោះ ពោទិផា។ ពោទិផាបានលើកគាត់ជាមេការផ្ទះ។ ប្រពន្ធរបស់ពោទិផា តាមចែចង់យ៉ូសេស តែយ៉ូសេសបដិសេធ។ នាងខឹងក៏ប្តឹងពោទិផាថាយ៉ូសេសចង់ចាប់រំលោភនាង។ ពោទិផា ក៏ចាប់យ៉ូសេសដាក់គុគ។
ដោយលឺពាក្យបែបនេះ ស្តេចទាំងពីរមានសេចក្តីភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ នារីនោះចេញពីបុរសទាំងពីរដើរទៅកាន់យក្សអសុរា ហើយលើកក្បាលយក្សមកគងលើភ្លៅនាងដូចដើមវិញ រួចនិយាយទៅកាន់ស្តេចទាំងពីរថា “ឥលូវអ្នកចង់ទៅណាទៅៗ ទៅអោយផុតពីមុខយក្សនេះ”។
ដូច្នេះស្តេចទាំងពីរក៏ចាកចេញទៅដោយមិនបង្អង់ និយាយគ្នាថា “ព្រះអើយ មានតែព្រះទេទើបអាចជួយយើងអោយផុតពីសេចក្តីផិតក្បត់របស់ស្ត្រីបាន។ ប្អូនគិតមើល ពីលក្ខណៈរបស់នារីចំលែកនេះជាមួយយក្សអសុរា ដែលមានអំនាចលើសលុបលើយើងទៅទៀត ក៏គង់តែអំពើថោកទាបបែបនេះកើតមានចំពោះវាដែរ។ ដូច្នេះយើងគួរត្រលប់ទៅនគររបស់យើងវិញ យើងមិនគួររៀបការនឹងនារីណាម្នាក់ទៀតទេ ហើយបន្ទាប់មកទៀតយើងត្រូវបង្ហាញពួកគេអោយដឹងពីប្រតិកម្មរបស់យើង”។
បន្ទាប់មកពួកគេត្រលប់ទៅជំរុំស្តេចសហរ្យវិញ។ ពួកគេទៅដល់នៅព្រឹកឡើងនាថ្ងៃទីបី។
បន្ទាប់ពីបានកោះហៅមន្ត្រីជំនិត និងបណ្តាមន្ត្រីក្រោមបង្គាប់ផ្សេងទៀត គាត់ប្រទានអាវកិត្តិយសមួយដល់មន្ត្រីជំនិតរួច ចេញបញ្ជាត្រលប់ទៅរាជវាំងវិញ។ នៅពេលទៅដល់រាជវាំង លើរាជបល្ល័ង្ករបស់គាត់ គាត់គាស់ហៅមន្ត្រីជំនិតរួចចេញបញ្ជាអោយយកម្ចាស់ក្សត្រីយ៍ទៅសំលាប់ចោលពីបទផិតក្បត់ ប្រាស់ចាកប្រពៃណី។ ហើយលោកមន្ត្រីក៏ទទួលបញ្ជារួចយកម្ចាស់ក្សត្រីយ៍ទៅប្រហារជីវិត។ រីឯស្តេចសហរ្យវិញ នៅពេលនោះកាន់ដាវនៅនឹងដៃ រួចទៅសំលាប់ស្រីស្នំនិងសាហាយទាំងអស់។ ហើយគាត់សច្ចាថា ទោះជាប្រពន្ធដែលគាត់រៀបការជាមួយនោះបែបណាក៏ដោយ គាត់នឹងរួមមេត្រីនឹងនាងនោះនៅពេលយប់ ហើយនៅព្រឹកឡើងគាត់នឹងកាត់ក្បាលនាង ដើម្បីកុំអោយមាននរណាក្បត់គាត់ទៀត។
គាត់និយាយថា “ដូច្នេះហើយនឹងគ្មានស្រីផិតក្បត់ទៀតទេលើលោកនេះ”។
បន្ទាប់មកស្តេចសហស្ម័នក៏សុំការអនុញ្ញាតពីស្តេចសហរ្យ ហើយរៀបចំកងពលត្រលប់ទៅនគរវិញ។ ក្នុងគ្រាដដែលនោះ ស្តេចសហរ្យបញ្ជាទៅមន្ត្រីជំនិតអោយរកស្រីក្រមុំមកធ្វើជាភរិយា។ មន្ត្រីជំនិតក៏រកបាននារីដ៏ស្អាតបំផុត ដែលជាកូនរបស់ស្តេចត្រាញ់ម្នាក់។ បន្ទាប់ពីបានរួមដំនេកនឹងនាងហើយ នៅព្រឹកឡើងទៀបភ្លឺគាត់ក៏ចេញបញ្ជាអោយលោកមន្ត្រីយកភរិយាទើបនឹងរៀបការនេះទៅកាត់ក្បាលចោល ហើយលោកមន្ត្រីនោះក៏យល់ព្រមស្តាប់តាមបញ្ជា ដោយសេចក្តីខ្លាចក្រែងដល់អំនាចរបស់ស្តេច។ ស្តេចសហរ្យបន្តកិរិយាបែបនេះបានរហូតដល់បីឆ្នាំ ដោយរៀបការនារីក្រមុំម្នាក់នៅពេលរាត្រី រួចអោយគេសំលាប់នាងចោលនៅពេលព្រលឹម រហូតដល់អ្នកស្រុកស្រែកប្រឆាំងនឹងរូបគាត់ ដាក់បណ្តាសារស្តេច បន់ព្រះអោយយកជីវិតស្តេចចង្រៃជាមួយរបបព្រៃផ្សៃបែបនេះ។
នារីទាំងឡាយមានសេចក្តីភិតភ័យតក់ស្លុតជាពន់ពេក។អ្នកម្តាយមានតែសេចក្តីយំយែក។ ដូច្នេះហើយពួកគាត់ក៏នាំកូនស្រីខ្លួនរត់ភៀសខ្លួនចេញឆ្ងាយពីដែនដីរបស់ស្តេចនេះ។ ពេលនេះស្តេចសហរ្យ បញ្ជាលោកមន្ត្រីជំនិត ដែលជាអ្នកពេជ្ឈឃាតផងដែរនោះ អោយគាត់នាំស្រីក្រមុំមកអោយគាត់ទៀត។ លោកមន្ត្រីដើររកគ្រប់ច្រកល្ហក នៅតែរកមិនបាន។ ដូច្នេះហើយគាត់ក៏ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញដោយសេចក្តីទុក្ខព្រួយ ខ្លាចស្តេចយកទៅប្រហារជីវិត។
លោកមន្ត្រីជំនិតរូបនេះ គាត់មានកូនស្រីពីរនាក់ ម្នាក់ឈ្មោះ ឆេហរ៉ាសាត និង ម្នាក់ទៀតឈ្មោះ ឌុន្យ៉ាសាត។
កូនស្រីច្បងធ្លាប់បានអានសៀវភៅ កំនត់ត្រាប្រវត្តិសាស្រ្ត និងរឿងរ៉ាវនៃស្តេចមុនៗ រឿងនិទាន រឿងក្តី និងរឿងរ៉ាវផ្សេងៗដែលកន្លងទៅអំពីបុរសនិងវត្ថុនានា។ តាមពិតទៅមានគេនិយាយពីនាងថា នាងបានប្រមូលយកសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្ររាប់ពាន់ក្បាល ដែលនិយាយអំពីពូជអំបូរនៃស្តេចដែលបានចាកស្ថានទៅ។ នាងបានអានកំនាព្យជាច្រើនហើយទន្ទេញចាំរត់មាត់ នាងបានសិក្សាទស្សនវិជ្ជា សិល្បៈ និង ស្នាដៃទាំងឡាយ។ នាងមានសេចក្តីរីករាយ និង សុភាពរាបសារ ចេះរិះគិតប្រកបគតិបណ្ឌិត វៃឆ្លាត ហើយចង់ចេះចង់ដឹងរឿងរ៉ាវផ្សេងៗ។
នៅថ្ងៃនោះនាងនិយាយទៅកាន់ឪពុកនាងថា “ហេតុអីក៏ថ្ងៃនេះ លោកឪពុកមានទឹកមុខស្រពោនម្ល៉េះ? សូមពុកប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលធ្វើអោយលោកពុកពិបាកចិត្ត ដល់កូនផង។ គ្មានសេចក្តីលំបាកណាដែលមិនអាចរកផ្លូវដោះស្រាយចេញនោះទេ”។
ក្រោយពេលលោកមន្ត្រីបានស្តាប់សម្តីកូនស្រីគាត់ទាំងនេះ គាត់រ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់នាងពីរឿងរវាងគាត់និងស្តេចពីដើមដល់ចប់។
បន្ទាប់មកនាងនិយាយថា “ឱលោកឪពុកអើយ តើពេលណាទើបការកាប់សំលាប់ស្ត្រីបែបនេះនឹងចប់? តើកូនគួរប្រាប់លោកពុកអំពីអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្តកូនដែររឺទេ ដើម្បីនឹងសង្គ្រោះអ្នកទាំងសង្ខាងអំពីមហន្តរាយនេះ?”។
ឳពុកតបថា “កូននិយាយមក”។
នាងតបថា “ខ្ញុំសូមលោកឳពុកប្រគល់ខ្ញុំអោយទៅរៀបការជាមួយស្តេចសហរ្យទៅ។ ចួនកាលខ្ញុំអាចរស់រានមានជីវិតបាន រឺមិនអញ្ចឹងទេយ៉ាងហោចណាស់ ក៍ខ្ញុំអាចជួយសង្គ្រោះស្រីក្រមុំមូស្លីមបានមួយរូបដែរ”
មន្ត្រីនោះក៏ស្រែកច្រលោតថា “ឱព្រះអាឡាអើយ! ឱកូនល្ងង់អើយ កូនមិនត្រូវយកជីវិតកូនមកល្បងនឹងគ្រោះចង្រៃបែបនេះទេ។ ម៉េចក៏កូននិយាយអ្វីដែលឆ្កួតៗបែបនេះមករកឪពុក? កូនដឹងទេ ស្តេចសច្ចាហើយថានឹងដេកជាមួយនារីម្នាក់តែមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រឹកឡើងនឹងសំលាប់នាងចោលហើយ ហើយកូនចង់អោយពុកយកកូនទៅរៀបការជាមួយស្តេចនេះរឺ? កូនច្បាស់ហើយរឺនូវអ្វីដែលកូនចង់ធ្វើនេះ?”។
នាងតបថា “មែនហើយលោកឪពុក។ ខ្ញុំដឹងពីគ្រោះថ្នាក់ដែលខ្ញុំចង់ល្បងជាមួយ។ តែខ្ញុំមិនខ្លាចវាទេ។ បើខ្ញុំស្លាប់នោះ មរណភាពរបស់ខ្ញុំនឹងពោរពេញដោយកិត្តិយស ហើយបើខ្ញុំឈ្នះ នោះ ខ្ញុំនឹងក្លាយជាអ្នកបំរើជាតិដ៏សំខាន់ម្នាក់”។
លោកមន្ត្រីតបថា “ទេ ទេ ទោះជាកូនអូសទាញពុកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពុកមិនអោយកូនទៅប្រថុយប្រថាននឹងគ្រោះថ្នាក់បែបនេះដែរ ហើយកូនកុំស្រម័យថាពុកនឹងទន់ចិត្តនោះ។ បើស្តេចបញ្ជាអោយពុកកាត់ក្បាលកូននោះ ពុកត្រូវតែស្តាប់តាមបញ្ជាស្តេច។ កូនគួរអាសូរដល់ពុកផង អាសូរដល់ឪពុកម្នាក់ដែលត្រូវតែកាត់ក្បាលកូនខ្លួនឯង។ បើកូនមិនខ្លាចស្លាប់ទេ ក៏គួរកូនអាណិតដល់ចិត្តឪពុកដែរ”។
នាងឆេហរ៉ាសាតតបថា “សូមលោកឪពុកមេត្តាដល់សេចក្តីអង្វររបស់កូនផង”។
លោកមន្ត្រីនិយាយកាត់ “ហេតុអីក៏កូនចចេសខ្លាំងម្ល៉េះ? តាមពិតទៅពុកខ្លាចរឿងនេះកើតមានចំពោះកូន ដូចក្នុងរឿងគោ និងលា ”។
នាងសួរថា “យ៉ាងម៉េចទៅរឿងនោះ លោកពុក?”។
ដកស្រង់ចេញពីៈ កម្ពុជសូរិយា
0 comments:
Post a Comment