រឿងខ្មោច បំពេរកូន

 

រឿងខ្មោច បំពេរកូន

កាលពីឆ្នាំ១៩៩៦ នាខេត្តព្រៃវែង ខ្មុំបាទជាក្មេង កង្វៀលគោជាមួយក្មេងដទៃទៀត ដែលទៅកង្វៀល​គោ​ក្របី​ទំាងអស់គ្នា។ ពេលនោះពួកគេម្នាក់ៗទំាំងអស់បាននាំគ្នានិយាយថា បានពួកគេបានមើលឃើញ​ខ្មោចបំពេកូន​នៅដើម​អំពិល​ដ៏ខ្ពស់​មួយនោះ ពេលដែលពួកគេ ម្នាក់ៗបានទៅចេញគោក្របីមកផ្ទះវិញ ជាពិសេសនាពេលល្ងាចម៉ោង៥ នៅពេលដែល​ទៅដេញគោក្របីតែ​ម្នាក់​ឯង​ ក៏ឃើញខ្មោចស្រីម្នាក់មានចងអង្រឹងស្លៀកពាក់ស កំពុងច្រៀងបំពេរ​កូន​ផង​ សើចសប្បាយផង ហើយក៏យំ​តាម​កូន​ផង ជាពិសេសពេលបំពេកូន គឺសម្លេងឡើង​ក្រ​លួច​​គួ​អោយសង្វែក ហើយ​ថែម​ទាំងព្រឺព្រួចឆ្អឹងខ្នង ស្របជាមួយខ្យល់ចាប់​ផ្តើមបក់រហៀកៗ ធ្វើអោយយើងបុកពោះស្ទើរគាំងម្តងៗ។

 

នាថ្ងៃមូយនោះ ក្នុងសីហា ខ្ញុំបានទៅដេញគោមកផ្ទះ ដែលនៅស៊ីស្មៅក្បែនោះ ម៉ោងប្រហែល ៥កន្លះ​អំ​ឡុង​លោក​កំពុងទូងស្គរនៅក្នុងវត្ត ខ្ញុំដើរ​បណ្តើរទញ្ទេញធម៌បណ្តើរ ព្រោះនឺកឃើញលឺតែគេថា មានខ្មោចបំពេរ​កូន​នៅដើម​អម្ពិលនោះ។ ភ្នែកមើលឆ្វេងស្តាំ មើល​មុខក្រោយ បន់អោយតែដើរដល់គោ នឹងអាងដេញមកផ្ទះវិញ។ ទៅដល់គោ ខ្ញុំក៏​ចាប់​ផ្តើមឡើងជឹះគោ ហើយសំដៅមក​ផ្ទះ ស្រាប់តែគោដើរបានតែ ៥ទៅ៦ម៉ែត្រ មិនដឹងជាយ៉ាងម៉ិច គោក៏​ផ្អើល​រត់​ធ្លាក់​ខ្ញុំពីលើខ្នងគោ ទាំងដែរគោខ្ញុំមិនដែលចេះផ្អើលទេ។ ពេលនោះខ្ញុំខំងើបឡើងទាំងឈឺជើង រត់តាមគោសំដៅ​មកផ្ទះ​ទំាំង​ស្លន់ស្លោរប្រហែលជា៤គីឡូម៉េត្រ។ អនុស្សាវរីយ៏នេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកមិនភ្លេចហើយអស់សំណើរ រហូតដល់​បច្ចប្បន្ន​នេះ។ តាមពិតទៅប្រហែលជា ខ្ញុំគ្មានក្រយ៉ៅមើលឃើញខ្មោច ទើបខ្ញុំមើលមិនឃើញ ហើយមើលឃើញ​តែ​គោ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំមិនដែលហ៊ានទៅដេញគោនាពេលល្ងាចទេ ហើយបើទៅ គឺទៅមានគ្នាទៅជាមួយ ហើយប្រាប់គ្នាថា បើមានរឿងក៏ដោយកុំរត់អោយសោះ ព្រោះអាចបែកគ្នា នោះខ្មោចអាចនឹងងាយធ្វើបាប។

ហើយអ្នកផ្សេងទៀត ខ្លះបានឃើញហើយ ក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឹ អ្នកខ្លះត្រូវស្លាប់ដោយសារខ្មោចលង។ ព្រោះខ្មោច​នោះលេងធ្វើជាលៀនអណ្តាត ធ្វើជាទំលាក់សក់វែងពីលើដើមអម្ពិល ធ្វើជាលូកដៃយ៉ាងវែងទំលាក់មក ធ្វើជាបើកភ្នែក​ធំៗសំលឹងមក ឬអត់មានភ្នែកតែម្តង។ ហើយខ្មោចបំពេរកូននេះតែងតែលងពេលល្ងាចនេះឯង ដូច្នេះសូមបងប្អូន​ដែលខ្លាចខ្មោច សូមកុំចរយាត្រានាម៉ោង៥ នៅជិតដើមអម្ពិលធំៗខ្ពស់អោយសោះ។

មានថ្ងៃមួយនោះមានពូម្នាក់ឈ្មោះ ពូហឹម គាត់តែងតែទៅឃ្វៀលក្របីជាមួយខ្ញុំដែរ។​ នាថ្ងៃមួយក្របីគាត់ បាន​ស៊ីស្មៅក្បែដើមអម្ពិលនោះតែឯងនៅពេលល្ងាច ហើយគាត់បានដើរទៅដេញក៏បានជួបពិតមែន ហើយដូចការនិយាយ​អ្នកឯទៀតដែលបានជួប។ គាត់ភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់បានរត់ចោលក្របី ហើយស្រែកជួយផង!!! ជួយផង!!! សំដៅមក​ផ្ទះ ហើយអ្នកស្រុកក៏រត់ទៅជួយគាត់ហើយសួរថាមានរឿងអ្វីៗ គាត់គិតតែពីរស្រែកជួយផង!!! ជួយផង!!! មានខ្មោច!!! ដដែលៗ។ ពេលនោះបងប្អូនបាននាំគាត់ទៅស្រេចទឹកជាមួយព្រះចៅអធិការវត្ត​ ហើយដាក់ចំណងអោយគាត់ពាក់ ដើម្បីកុំអោយមានភិតភ័យទៀត។ ចាប់ពីពេលនោះមកគាត់ហាក់ដូចជាមិនមានអារម្មណ៏ក្នុងខ្លូន មិនសូវមាត់មិនសូវ​ករ ដើរភាំងៗ ភ្ញាក់ៗ។ តែរហូតដល់ពេលនេះគាត់លែងអីហើយ គ្រាន់តែនៅខ្លាច់ខ្មោច ហើយដើរពេលយប់អត់ហ៊ាន​ ឬទៅវាលអត់ហ៊ានទៅ។