រឿង ខ្មោចម្ដាយ និង កូន
ការរីកចំរើនលូតលាស់ ធ្វើឲ្យកើតមានភាពងាយហើយភាពងាយស្រួល ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សទៅមករកគ្នាបានយ៉ាងលឿនដែរ ។ កាលពីមុន មនុស្សយើងធ្វើដំណើរ ទៅណាមកណាដោយជើងទទេ ឬដោយរទេះតែប៉ុណ្ណោះ ។ រឿងដែលខ្ញុំនឹងនិយាយចែកជូនប្រិយមិត្តអ្នកអានមួយរឿងនេះ គឺជារឿងដែលជីតារបស់ខ្ញុំបាននិយាយឲ្យស្ដាប់ ។ គាត់បាននិយាយថា កាលពី ៧០ ឆ្នាំមុន គមនាគមន៍នៅក្នុងភូមិរបស់ខ្ញុំ មិនងាយដូចសព្វថ្ងៃឡើយ ។ ការទៅមករកគ្នា ត្រូវអាស្រ័យការដើរអស់ រយ:ពេលជាច្រើនម៉ោង ច្រើនថ្ងៃ ច្រើនខែ ទំរាំនឹងដល់គោលដៅ ។ ការធ្វើដំណើរទៀតសោត ត្រូវដើរកាត់ព្រៃជ្រៅ ។ ពេលខ្លះ ជាព្រៃដែលពោរពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនយ៉ាង ដូចជា ខ្លា ពស់ គ្រុនចាញ់ ជាដើម ។ ពេលខ្លះទៀត ត្រូវដើរឆ្លងកាត់ជ្រោះជ្រលង ដងអូរ ស្ទឹងព្រែក និងពេលខ្លះទៀត ត្រូវដើរឆ្លងភ្នំផងក៏មាន ។ ការធ្វើដំណើរម្ដងៗ ត្រូវតែមានមិត្តភ័ក្តិគ្នីគ្នាទៅជាមួយជាច្រើននាក់ ស្រណុកពេលមានហេតុការណ៍អ្វីកើតឡើងក្នុងព្រៃ ។ ពេលធ្វើដំណើរទៀតសោត ត្រូវប្រយត្ន័ពាក្យសំដីឲ្យមែនទែន មិនអាចនិយាយលេងផ្ដេសផ្ដាស ដូចនៅស្រុកភូមិបានឡើយ ។
មានសម័យថ្ងៃមួយនោះ លោកតារបស់ខ្ញុំ គាត់នាំបងប្អូនកូនក្មួយមួយចំនួន ទៅលេងស្រុកឪពុកគាត់ ដែលនៅឆ្ងាយពីគ្នា ឆ្លងខេត្ត ឆ្លងឃុំជាច្រើនយប់ទើបទៅដល់ ។ ក្រោយមានគំរោងត្រឹមត្រូវហើយ គាត់ក៏បបួលគ្នាបានចំនួន ៥ នាក់ ដែលជាបងប្អូន កូនក្មួយរបស់គាត់ រួមមាន: អ៊ំដេត អ៊ំដាំ អ៊ំស្រី រំដួល និងអាទោលក្មួយគាត់ ។ អាទោល ជាក្មេងវយ័ជំទង់ អាយុ ១៨ ឈានចូល ១៩ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលកំពុងតែចង់សាកល្បងនឹងគ្រោះភ័យស្រាប់ ។
ការធ្វើដំណើរបានចាប់ផ្ដើមឡើង នៅពេលដែលព្រលឹមងងឹត ក្រោយពីគ្រប់គ្នាបានលាបងប្អូន ប្រពន្ធកូនរួចជាស្រេច ។ គ្រប់ៗគ្នា ដាស់តឿនមុនជាស្រេចថា ពេលកំពុងធ្វើដំណើរកាត់ព្រៃ ហាមនិយាយបោកបញ្ឆោតគ្នាលេងផ្ដេសផ្ដាសជាដាច់ខាត ។
ការធ្វើដំណើរកាន់តែឆ្ងាយទៅៗ រាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ រហូតអស់រយ:ពេល ៣ ថ្ងៃ ទើបបានមកដល់ភ្នំមួយ ។ មុននឹងធ្វើដំណើរឆ្លងភ្នំនោះ ក៏ដល់ពេលជិតយប់ទៀតទៅហើយ ។ គ្រប់គ្នាក៏រកកន្លែងសំរាកទីនោះសិន រៀបចំដាំស្លរ ញាំបាយញាំទឹករួច ក៏នាំគ្នាសំរាកទៅ ។ ដោយសារអស់កំឡាំងពីការធ្វើដំណើរពេញៗមួយថ្ងៃ ម្នាក់ៗគេងលក់ស្រួលណាស់ ។
ពេលយប់ជ្រៅ អាកាសធាតុចាប់ផ្ដើមត្រជាក់ ។ អ៊ំស្រី រំដួល គាត់ភ្ញាក់ឡើង យកគល់អុសទៅគនៅក្នុងភ្នក់ភ្លើងបន្ថែម ដើម្បីទប់ទល់នឹងអាកាសធាតុត្រជាក់ ។ នៅពេលដែលអ៊ំ រំដួលកំពុងយកអុសគរដាក់ក្នុងគំនរភ្លើងនោះ គាត់បានសំឡឹងទៅឃើញ ដើមឈើមួយដើមធំ ដែលនៅមិនឆ្ងាយ ពីកន្លែងសំរាកប៉ុន្មាន ។ បានជាគាត់សំឡឹងមើលទៅដើមឈើមួយដើមនោះ ក៏ព្រោះតែគាត់បានឮសំលេងម្ដាយ និងកូនពីរនាក់ រត់លេងនៅជុំវិញដើមឈើមធំនោះ ។ អ៊ំស្រីគ្រវីក្បាល ព្រោះតែមិនចង់ជឿនឹងភ្នែកខ្លួន ឯង ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់ងាកទៅមើលម្ដងទៀត ស្រាប់តែបាត់មនុស្សអស់ នៅសល់តែដើមឈើស្ងាត់ជ្រៀប ។ អ៊ំស្រី រំដួល គាត់មិនបានគិតអ្វីច្រើនទៀតទេ គិតត្រឹមតែថា អ្វីដែលគាត់បានឃើញបានឮនោះ គឺជារឿងមិនដែលកើតឡើងដល់មនុស្សធ្វើដំណើរក្នុងព្រៃ គឺជារឿងធម្មតា ។ ក្រោយពីបំពក់ភ្លើងរួចរាល់ហើយ អ៊ំស្រី រំដួល ក៏ចូលទៅគេងកន្លែងដើមវិញ ។
ព្រឹកឡើង គ្រប់គ្នាលុបមុខមាត់ ញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក ដោយមានម្ហូបមាន់ព្រៃដុត ដែលអា ទោល រកមកបាន ដោយប្រើជំពាមកៅស៊ូ ព្រោះកាលពីជំនាន់នោះ សត្វព្រៃគ្រប់មុខ នៅសំបូរក្រាស់ក្រែលណាស់ ។
ក្រោយពីញ៉ាំបាយរួច ក៏នាំគ្នាធ្វើដំណើរបន្តទៅទៀត ។ នៅពេលកំពុងធ្វើដំណើរ អ៊ំស្រី រំដួល ជាអ្នកនៅពីក្រោយគេបំផុត ។ គាត់ តែងតែបានឮសម្លេងមនុស្សដើរ តាមពីក្រោយខ្នងជានិច្ច បន្ទាប់ពីបានឃើញម្ដាយ និងកូនកាលពីយប់មិញ ។
ពេលជិតដល់ភូមិ មេឃក៏ងងឹតល្មម ម្នាក់ៗក៏រូតរះដើម្បីឲ្យដល់ភូមិឆាប់ ។ នៅពេលនោះដែរ រឿងដែលនឹកស្មានមិនដល់ក៏កើតឡើង ។ គ្រប់ៗគ្នាបានឃើញស្ត្រី និងកូនតូច អង្គុយនៅនឹងកណ្ដាលផ្លូវបែរខ្នងមកឲ្យ ព្រមទាំងមានក្លិនស្អុយគគ្រុកនៅបរិវេណនោះផង ។ ភ្លាមនោះ ស្ត្រីម្នាក់នោះ ក៏សន្សឹមៗងាកមុខមក ។ ព្រះជាម្ចាស់អើយ ! មុខមាត់របស់ស្ត្រី និងក្មេងនោះមានទឹកលឿង និងខ្ទុះហូរចេញមកតាមផ្ទៃមុខគួរឲ្យខ្លាច និងគួរឲ្យខ្ពើមជាទីបំផុត ។ គ្រប់គ្នាមិនបានគិតច្រើន ក៏ដាក់មេប្រូចចេញពីកន្លេងនោះ តាមវិធីក្បាលអ្នកណាសក់អ្នកនោះ អត់មានអ្នកណាជួយអ្នកណាឡើយ ។ រត់អស់មួយសន្ទុះធំ ក៏បានទៅដល់វត្តមួយក្នុងភូមិ ។
ក្រោយពីសំរាកបាត់ហត់ហើយ ព្រះសង្ឃបាននិយាយឲ្យស្ដាប់ថា ស្ត្រី និងកូននោះ គឺជាខ្មោចដែលត្រូវគេសម្លាប់បន្ទាប់ពីការចាប់រំលោភរួចកាលពីអាទិត្យមុននេះ ។ ក្រោយមកពួកគាត់ ក៏ថ្វាយបង្គំលាព្រះសង្ឃ ធ្វើដំណើរបន្តទៅកាន់ផ្ទះញាតិមិត្តបងប្អូនដែលបែកគ្នាអស់រយ:ពេលរាប់សិបឆ្នាំ ដោយក្ដីនឹករលឹក ៕
0 comments:
Post a Comment